Στην ουσία, η ταινία που οδήγησε τον Γουίλ Σμιθ για τρίτη φορά στις υποψηφιότητες του Οσκαρ Α ανδρικού ρόλου (θεωρητικά το φαβορί), είναι κάτι σαν παραλλαγή ή μια νέα εκδοχή αυτού που παλαιότερα λέγαμε «κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου», όρος ο οποίος με την πάροδο του χρόνου ξεπεράστηκε, αν όχι εκφυλίστηκε.
Ενας ύμνος στο πείσμα και την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου (αμερικανού φυσικά και μάλιστα μαύρου) που χωρίς να διαθέτει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, νιώθει ότι μπορεί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Αυτός είναι ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς (Σμιθ), πατέρας των μετέπειτα διάσημων αντισφαιριστών Σερενα και Βένους Γουίλιαμς.
Ενας άνθρωπος που είχε βάλει στόχο την μετατροπή τους σε παγκόσμια σύμβολα του τένις, πριν καν γεννηθουν. Αλλά επειδή πίστευε ότι μόνο με το δικό του σύστημα θα μπορούσε να τα καταφέρει, το μόνο που ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει ήταν να ακολουθήσει κατά γράμμα το πλάνο του. Καμία παρέκκλιση, κανένας συμβιβασμός.
Πάνω σε αυτό το οργανόγραμμα του Γουίλιαμς είναι στημένη όλη η ταινία του Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν. Στο πως ο Γουίλιαμς, καταπιεστικά πολλές φορές, προπονούσε από μόνος τις κόρες του, στο πως κατάφερε να τις προωθήσει χωρίς κανένα εφόδιο πέραν της πίστης του σε αυτές, στο πως έπεισε τον διάσημο προπονητή Ρικ Μάσι (Τζον Μπερτνάλ) να τις αναλάβει, στο πως επέβαλε στον τελευταίο το δικό του σχεδιάγραμμα, στο πως μπορούσε να σνομπάρει χρυσές οικονομικές ευκαιρίες αν δεν ταίριαζαν στο πλάνο του αλλά και στο πως προσπαθούσε να διατηρήσει την πολυμελή οικογένειά του ενωμένη για την επίτευξη του στόχου τους: η σκηνή όπου όλοι μαζί οι Γουίλιαμς παρακολουθούν την «Σταχτοπούτα» είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά highlight της ταινίας.
Το ενδιαφέρον δε είναι ότι ο Ρ. Γουίλιαμς δεν ήταν το καλύτερο παιδί του κόσμου. Ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά καλός σε καμία δουλειά και αν δεν υπήρχε η σύζυγός του Ορασίν (Ονζόν Ελις) το φαγητό δύσκολα θα ερχόταν στο τραπέζι. Το δε παρελθόν του έκρυβε πολύ μυστήριο και σκοτάδι. Το μόνο στο οποίο ήταν «άπιαστος», ήταν στο ταλέντο της «καπατσοσύνης», ή αλλιώς στον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να παρασύρει τους γύρω του να τον ακολουθήσουν. Ο Γουίλ Σμιθ που εδώ είναι και παραγωγός (η ταινία έχει υποψηφιότητα και για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας) φαίνεται να έχει δουλέψει βαθιά τον ήρωά του: την ώρα που ο Γουίλιαμς σου δίνει την εντύπωση χαμένου – ακόμα και στην εμφάνιση με τα παραπάνω κιλά, το αξύριστο πρόσωπο και τα πάρα πολύ κοντά σορτς με τα οποία ο Γουίλιαμς συνήθως κυκλοφορούσε- σε κερδίζει με την θετικιστική τρέλα του, την αγρύπνια στα μάτια αλλά και το γεγονός ότι μπορούσε να δείχνει πάντα συγκροτημένος.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr