Η ομορφιά και τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας, ανάμιχτα με το φανταστικό (στοιχείο κυρίαρχο στην παιδική ηλικία) είναι στο επίκεντρο της όμορφης, τρυφερής ταινίας, «Μικρή μαμά» της Σελίν Σιαμά. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η σκηνοθέτρια του εξαιρετικού «Πορτρέτου μιας φλεγόμενης γυναίκας» καταπιάνεται με την παιδική και εφηβική ηλικία («Το αγοροκόριτσο», «Τα κορίτσια»).
Στη νέα της αυτή ταινία (που πρωτοείδαμε Διαγωνιστικό Τμήμα της Μπερλινάλε), παρακολουθούμε το δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο 8χρονα κορίτσια, την Νέλι (Ζοζεφίν Σανζ) και την Μαριόν (Γκαμπριέλ Σανζ). Η πρώτη, μετά το θάνατο της γιαγιάς της, ακολουθεί τη μητέρα της (Νίνα Μερίς) στο παλιό, οικογενειακό σπίτι κοντά σε δάσος, όταν, η μητέρα σε νεαρή ηλικία,, όπως της αφηγείται, έβρισκε καταφύγιο στο δάσος όπου έφτιαχνε τη δική της μικρή καλύβα, αν και πολύ σύντομα η μητέρα της, που δεν έχει ακόμη ξεπεράσει το θάνατο της γιαγιάς, εγκαταλείπει για ένα διάστημα το σπίτι, αφήνοντας τη Νέλι με τον πατέρα της. Με την Μάριον, που πρόκειται σε τρεις μέρες να υποβληθεί σε μια πολύ επικίνδυνη, πιθανόν και θανατηφόρο, εγχείρηση, να ζει με τη μοναχική μητέρα της.
Είναι στο δάσος είναι που η Νέλι, ενώ περιφέρεται, θα συναντήσει μια μέρα τη συνομήλική της, Μάριον, που δείχνει να της μοιάζει πολύ (πολύ έξυπνη η ιδέα να χρησιμοποιηθούν, για τους ρόλους δυο αδερφές), η οποία έχει αρχίσει να φτιάχνει, με διάφορα κομμένα κλαδιά, τη δική της μυστική καλύβα. Στο δάσος, και γύρω από την καλύβα, η Μάριον και η Νέλι θα βρουν ένα καταφύγιο αλλά και ένα άνοιγμα στο δικό τους, παιδικό κόσμο, που η ανιαρή καθημερινότητα δεν μπορεί να τους προσφέρει, κι εδώ αρχίζει να επεμβαίνει το είδος του φανταστικού, με τη δημιουργία μιας «μικρής μαμάς» που φαντάζονται τα δυο κοριτσάκια, στη δική τους ηλικία – με ακόμη και τα δυο σπίτια, αυτό της οικογένειας της Νέλι κι εκείνο της Μάριον, να είναι ακριβώς τα ίδια.
Με πολύ λίγη μουσική και λιγοστό διάλογο, παίζοντας με τα διάφορα χρώματα με την ατμοσφαιρική φωτογραφία της Κλερ Ματόν, η Σιαμά χρησιμοποιώντας έξυπνα το χώρο και το χρόνο (οι σκηνές στο δάσος δίνουν συχνά μια ονειρική διάσταση), ενώ, στις συναντήσεις τόσο ανάμεσα στα δυο κορίτσια και τους γονείς τους, βρίσκει την ευκαιρία να φτιάξει όμορφες, λυρικές συχνά, αλλά και με λεπτό χιούμορ σκηνές: η Νέλι που ταϊζει τη μητέρα της με τσιπς ενώ αυτή οδηγεί το αυτοκίνητο για το παλιό σπίτι, η Νέλι να μαζεύει ανθισμένα κλαδιά που προσθέτει στην καλύβα της Μάριον, τα δυο κορίτσια να μαγειρεύουν ή η βαρκάδα τους στη λίμνη με το φουσκωτό, ή ακόμη οι θεατρικές σκηνές, με τα κορίτσια να παίζουν διάφορους ρόλους. Χωρίς να αποφεύγει να δώσει και την αλλόκοτη, προς το φινάλε, θλιμμένη, ατμόσφαιρα, που της προσφέρει η ιστορία αυτή των δυο μικρών κοριτσιών, ιδωμένη, μέχρι σ’ ένα βαθμό, από την πλευρά των ενήλικων.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr