Η αυστραλέζικη ταινία «Μπέιμπ, το ζωηρό γουρουνάκι» (1995), είχε προκαλέσει σε εκατομμύρια κόσμο ποικίλα συναισθήματα, κυρίως συγκίνηση, καθώς με άξονα το χιούμορ προσπαθούσε να μπει στην ψυχοσύνθεση του γουρουνιού, ενός αθώου πλάσματος το οποίο γεννιέται με την προοπτική της σφαγής. Ο στόχος της «Gunda» του Βίκτορ Κοσακόφσκι ενδεχομένως να ήταν ο ίδιος, μόνο που σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ντοκιμαντέρ του οποίου το γύρισμα, κρίνοντας πάντα από το αποτέλεσμα πάνω στην οθόνη, θα πρέπει να θεωρηθεί άθλος. Η ασπρόμαυρη αυτή ταινία αρχίζει και κλείνει με το ίδιο πλάνο, την είσοδο ενός στάβλου, το «σπίτι» της γουρούνας. Η εισαγωγή είναι ταυτόσημη με το θαύμα της ζωής, η γουρούνα Γκούντα έχει γεννήσει μια μικρή στρατιά γουρουνιών τα οποία την περιτριγυρίζουν, επίμονα, αεικίνητα, πεινασμένα. Όπως πρέπει. Μόνο που τα βλέπεις δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις.
Παρατηρώντας τα ενώ βυζαίνουν την μάνα, βλέπεις και πόσο διαφορετικός είναι ο χαρακτήρας του καθενός. Ακολουθεί η ανατροφή τους, την ώρα που ο φακός του Κοσακόφσκι που υπογράφει ο ίδιος την διεύθυνση φωτογραφίας μαζί με τον Εγκιλ Χάσκγιολντ Λάρσεν, «ακτινογραφεί» όλη την περιοχή, παρακολουθώντας με όρεξη και προσοχή στην λεπτομέρεια την ζωή άλλων πλασμάτων της ίδιας «γειτονιάς», των αγελάδων των κοκόρων. Το σκληρό φινάλε είναι αναπόφευκτο, όμως δεν θα επισκιάσει την υπέροχη αρμονία που έχεις νιώσει να σε αγκαλιάζει που δεν είναι άλλη από την θαυματουργή αρμονία της φύσης, από την οποία απουσιάζει παντελώς ο ανθρώπινος παράγοντας, όπως και η μουσική. Τα τιτιβίσματα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων, το τεμπέλικο «τραγούδι» των κοκόρων, συνοδεύουν τον κεντρικό ήχο της ταινίας, αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο (και ενίοτε αστείο) ήχο που βγαίνει από την μύτη και τον φάρυγγα των γουρουνιών.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr