Η καλά οργανωμένη ζωή της μεσήλικης Άνιας (Αντρέα Μπρεν Χόβιγκ σε μια δοσμένη με δύναμη, ήδη βραβευμένη σε διεθνή φεστιβάλ, ερμηνεία), στην ταινία «Ελπίδα» της Μαρίας Ζόνταλ (πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ), ανατρέπεται ξαφνικά όταν ο ιατρός της την πληροφορεί πως η πριν από ένα χρόνο επιτυχής αντιμετώπιση του όγκου στον πνεύμονα, έχει πάθει μετάσταση στον εγκέφαλο. Πληροφορία που η Άνια θα μεταφέρει μόνο στον επί αρκετά χρόνια σύντροφό της, Τόμας (ένας πολύ καλός Στέλαν Σκάρσγκαρντ), όχι όμως στα πέντε παιδιά τους, τα δυο που απέκτησε με τον Τόμας και τα τρία παιδιά του Τόμας με την πρώην σύζυγό του.
Ευκαιρία για την Άνια, επιτυχημένη χορογράφο, όπως αποκαλύπτουμε από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, ν’ αντιμετωπίσει τη μέχρι τότε ζωή της με περισσότερη περίσκεψη, αναγνωρίζοντας όχι μόνο τις δικές της αδυναμίες (την εστίαση στη φροντίδα των πέντε παιδιών σε βάρος του επαγγέλματός της) αλλά κι εκείνες του εργασιομανή συντρόφου της, που δεν της δείχνει την αναμενόμενη φροντίδα – στοιχεία που η Ζόνταλ παρουσιάζει σταδιακά στο ιδιαίτερα καλογραμμένο σενάριό της.
Η ταινία θα μπορούσε να πέσει στο εύκολο δακρύβρεκτο μελόδραμα, ευτυχώς όμως η σκηνοθέτρια, ακολουθώντας την πορεία των εξελίξεων αυτών, στη διάρκεια λίγων ημερών, από πριν και μετά τα Χριστούγεννα ως την Πρωτοχρονιά, στρέφει το ενδιαφέρον της στις μικρές καθημερινές αλλαγές, τις αποτυχίες αλλά και τις συγκρούσεις ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές της, που τελικά θα οδηγήσουν σε αλληλοκατανόηση και συμφιλίωση (ίσως και ανανέωση της αγάπης τους), επιλέγοντας σκηνές που εκφράζουν καλύτερα και πιο πειστικά την όλη εκρηκτική ατμόσφαιρα, μ’ ένα στιλ ρεαλιστικό, από το οποίο δεν λείπει και η τρυφερότητα, με την κάμερα να ψάχνει και να παραμένει στα πρόσωπα, φέρνοντας στο νου την ταινία «Δεν θα γεράσουμε μαζί» του Μορίς Πιαλά.
Παράδειγμα, η απόφαση του Τόμας να προτείνει ξαφνικά γάμο στην Άνια, κάτι που εκείνη αρχικά παρεξηγεί για είδος μεταμέλειας της τελευταίας στιγμής πριν από επικείμενο θάνατο, απόφαση όμως που η Ζόνταλ εκμεταλλεύεται για να διεισδύσει σε βάθος στα αισθήματα και τους χαρακτήρες του Τόμας και της Άνιας. Ή, οι σκηνές της προετοιμασίας του γάμου (με το ξέσπασμα της Άνιας όταν δοκιμάζει το νυφικό ή αργότερα εκείνες στη διάρκεια της τελετής), ή, ακόμη, μια σκηνή που τονίζει την όλη διαφορετική προσέγγιση της Ζόλνταλ στο θέμα της, εκείνη της ξαφνικής ερωτικής σκηνής που προκαλεί η ίδια η Άνια, σκηνή καθόλου αισθησιακή που εκφράζει περισσότερο την απόγνωση και το συναισθηματικό αδιέξοδο της ηρωίδας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr