Αν η «Γαλλική αποστολή» δεν κερδίσει του χρόνου τα Οσκαρ σκηνογραφίας και κοστουμιών, τότε θα πρέπει να ξεχάσουμε όσα ξέραμε και για τα Οσκαρ και για την σκηνογραφία και για τα κοστούμια στον κινηματογράφο. Κάθε πλάνο αυτής της ταινίας είναι τόσο λεπτοδουλεμένο σε κάθε σκηνική του λεπτομέρεια – από το καρφί σε έναν τοίχο μέχρι το καλώδιο ενός ραδιοφώνου ή την κλωστή σε ένα φουστάνι – που «βγάζει μάτι».
Για την ακρίβεια, η σκηνογραφία αυτής της ταινίας, δηλαδή το εξωτερικό περίβλημα της «Γαλλικής αποστολής», είναι τόσο εντυπωσιακά ακριβής και τέλεια, που σχεδόν σου… αποσπά την προσοχή από το τι ακριβώς συμβαίνει στην ίδια την ταινία. Γραμμένη και σκηνοθετημένη από έναν μεγάλο μαέστρο του σινεμά, τον Γουές Αντερσον («Οικογένεια Τένενμπαουμ», «Ξενοδοχείο Grand Budapest»), η «Γαλλική αποστολή» υποκλίνεται (κυριολεκτικά) στην έννοια του ρετρό, του βίντατζ και της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αφηγούμενη την ιστορία ενός ελίτ περιοδικού που με βάση την Γαλλία και την πόλη Ενουί Σουρ Μπλαζέ, λειτουργεί σε εποχές περασμένες ως πηγή ευρωπαϊκών πληροφοριών για το αναγνωστικό κοινό του Κάνσας (και αργότερα όλου του κόσμου).
Φυσικά, είναι προφανές ότι ο Αντερσον κτίζει μια φανταστική ιστορία προκειμένου να τιμήσει το περιοδικό των περιοδικών, το περίφημο The New Yorker, του οποίου τα κείμενα έχουν διαμορφώσει γνώμες και επηρεάσει γενεές γενεών από τότε που πρωτοεκδόθηκε ως και τις μέρες μας. Εκδότης της «Γαλλικής αποστολής» είναι ένας εκκεντρικός τύπος που δεν επιτρέπει το κλάμα στον χώρο εργασίας (Μπιλ Μάρεϊ) και οι ιστορίες που παρακολουθούμε, είναι ένας φόρος τιμής προς αυτόν από τους αγαπημένους του συντάκτες που θα τις γράψουν μετά τον ξαφνικό θάνατό του.
Αυτές οι τέσσερις ιστορίες εντάσσονται υπό μορφή κεφαλαίων στο φιλμ το οποίο είναι ουσιαστικά μια σπονδυλωτή ταινία με άξονα τον εκδότη και το επιτελείο του. Ετσι λοιπόν παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός γκαλερίστα (Εντριαν Μπρόντι) να κάνει διάσημο ανά τον κόσμο το ζωγραφικό έργο ενός ισοβίτη δολοφόνου (Μπενίσιο Ντελ Τόρο), τις εμπειρίες ενός συντάκτη (Όουεν Γουίλσον) που κυκλοφορεί στις γειτονιές της Ενουί Σουρ Μπλαζέ μόνο με ποδήλατο, την ιστορία απαγωγής του παιδιού ενός αστυνομικού (Ματιέ Αμαλρίκ) όπως την περιγράφει ο συντάκτης της σε ένα τηλεοπτικό σόου (ο Τζέφρι Ράιτ σε έναν ρόλο που θυμίζει τον μαύρο συγγραφέα Τζέιμς Μπάλντουιν που υπήρξε συνεργάτης του The New Yorker) και μια φέτα από την ζωή στην Γαλλία κατά την διάρκεια του Μάη του 1968 με κεντρικό πρόσωπο έναν νεαρό επαναστάτη (Τιμοτέ Σαλαμέ) που αναπτύσσει σχέση με μια συντάκτρια της Γαλλικής Αποστολής (Φράνσες Μακ Ντόρμαντ).
Για μια ακόμη φορά ηθοποιοί, σκηνικά και διάλογοι υπηρετούν στην εντέλεια το όραμα του Αντερσον του οποίου το μοναδικό στυλ κινηματογράφησης μπορεί να σκλαβώσει οτιδήποτε και αν κάνει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr