Από τον μύθο της Ουντίνε (Udine) εμπνέεται ο Γερμανός σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτσολντ για την ομότιτλη ταινία του που προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου 2020. Ο μύθος, γραμμένος από τον Φρίντριχ ντε λα Μοτ Φουκέ το 1811, και που χρησίμευσε σαν βάση του παραμυθιού «Η μικρή γοργόνα» του Άντερσεν, αναφέρεται σε μια γοργόνα, την Ουντίνε, που αποκτά ψυχή και καταφέρνει να παντρευτεί ένα θνητό. Όταν όμως εκείνος την προδίδει αυτή τον δολοφονεί.
Η Ουντίνε της ταινίας είναι ιστορικός οδηγός που παρουσιάζει τα αναπτυξιακά σχέδια του δήμου, και η οποία, όταν ο άντρας που αγαπά την εγκαταλείπει για μια άλλη γυναίκα, πρέπει τον σκοτώσει και να επιστρέψει στο νερό. Ο Πέτσολντ όμως κάνει μια ανατροπή στην ιστορία, με την Ουντίνε να ερωτεύεται έναν άλλο άντρα, που την αγαπά με πάθος. Η Ουντίνε όμως πρέπει να επιστρέψει στο νερό όταν κάποια στιγμή αυτός αρχίζει να την αμφισβητεί για τα ψέματα που αυτή αναγκάζεται να του πει.
Αυτό που βασικά ενδιαφέρει τον Πέτσολντ είναι το θέμα του έρωτα, του αδύνατου έρωτα, όπως τον παρουσίασε και στις ταινίες του «Βαρβάρα» και «Το τραγούδι του Φοίνικα». Ένας όμως έρωτας τοποθετημένος σ’ ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό χώρο, εδώ στο Βερολίνο, ένα Βερολίνο που αλλάζει συνεχώς και που καταστρέφει την όποια παράδοση και ιστορία του, όπως δείχνουν τα μοντέλα του Δήμου που παρουσιάζει κάθε τόσο στους επισκέπτες η ηρωίδα.
Μοντέλα που δείχνουν τις συνεχείς καταστροφές για χάριν ενός δήθεν πολιτισμού. «Το Βερολίνο είναι μια πόλη που ολοένα και περισσότερο σβήνει την ιστορία της», ανάφερε ο ίδιος ο Πέτσολντ. «Το Τείχος, που χαρακτήριζε την πρόσφατη ιστορία μας κατεδαφίστηκε πολύ γρήγορα. Ο τρόπος με τον οποίο καταπιανόμαστε με το παρελθόν και με την ιστορία στο Βερολίνο είναι βάναυσος». Ο Πέτσολντ συνδυάζει έντεχνα τη ρομαντική πλευρά της ιστορίας του (οι ερωτικές του σκηνές έχουν και αισθησιασμό και χάρη) με το φανταστικό στοιχείο, καταφέρνοντας να αποσπάσει μια πολύ ωραία ερμηνεία από την Πάουλα Μπέερ, στο ρόλο της Ουντίνε.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr