Ο Γουές Άντερσον είναι ένας ανυπότακτος, αντικομφορμιστής Αμερικανός σκηνοθέτης, που μας έδειξε το ταλέντο του και μας πρόσφερε το γέλιο και το παράλογο σε μια σειρά απολαυστικές ταινίες: «Οικογένεια Τένενμπαουμ», «Ο απίθανος κύριος Φοξ», «The Grand BudapestvHotel», «Το νησί των σκύλων», για να αναφέρουμε τις καλύτερές του. Στη νέα του ταινία, «Η γαλλική αποστολή», τίτλος ενός φανταστικού περιοδικού, εμπνευσμένου από το The New Yorker και την απίθανη, θαυμάσια δημοσιογραφική του ομάδα, που πρωτοείδαμε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 74ου φεστιβάλ των Κανών, μπορεί να προσφέρει ένα από τα ίδια, όπως θα υποστηρίξουν μερικοί, αλλά, παραμένει μια απολαυστική ταινία που προσφέρει άφθονο γέλιο με το ίδιο, απελευθερωτικό, εκκεντρικό χιούμορ του δημιουργού αυτού.
Η ταινία, με βάση μια σειρά επεισοδίων, εμπνευσμένων από τα διάφορα τμήματα του περιοδικού (το τμήμα τέχνης και πολιτισμού, το αστυνομικό δελτίο και πολλά άλλα), παρακολουθεί τη σταδιοδρομία, μέσα από ένα περίπου αιώνα του ένθετου περιοδικού The French Despatch, μιας φανταστικής εφημερίδας του Κάνσας, του διευθυντή του, Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ (ο πάντα απολαυστικός Μπιλ Μάρεϊ), με τους διάσημους ρεπόρτερ του να αποστέλλουν τα κείμενά του από μι φανταστική γαλλική πόλη, την Ennui-sur-Blasé, που δεν είναι άλλη από το Παρίσι.
Ανάμεσα στα πιο απολαυστικά επεισόδια αναφέρουμε εκείνο με την Τίλντα Σουίντον στο ρόλο μιας κριτικού τέχνης, που αφηγείται την ιστορία ενός καταδικασμένου ζωγράφου (Μπενίσιο ντελ Τόρο) και της αστυνομικού φρουρού/γυμνού, ενδιάμεσα, μοντέλου του (Λέα Σεϊντού), ή εκείνο με τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο ρόλο μιας συγγραφέα που μπλέκει με νεαρούς επαναστάτες φοιτητές και τα φτιάχνει με τον αρχηγό τους (Τιμοτέ Σαλαμέτ), ή, ακόμη εκείνο (και το πιο τρελό και απολαυστικό), με τον Τζέφρεϊ Ράιτ στο ρόλο ενός κριτικού φαγητών να αφηγείται σε τηλεοπτικό συντάκτη, και να βλέπουμε να αναπαριστάνεται, την απαγωγή του γιου του αρχηγού της γαλλικής αστυνομίας (Ματιέ Αμαλρίκ) και τον ειδικό σεφ της αστυνομίας, τον αξιωματικό Νεσκαφιέ (Στίβενσον Πάρκο), να ετοιμάζει το φαγητό που θα δηλητηριάσει τους απαγωγείς και θα σώσει το νεαρό αγόρι.
Με σκηνές, μαζί και με τη χρήση καρτούν (σε εκείνες του κυνηγητού των απαγωγέων), με τη χρήση άλλοτε έγχρωμου φιλμ και άλλοτε μαυρόασπρου, με το κλασικό φορμά της παλιάς (πριν τη δεκαετία του ‘50) οθόνης, με διαρκή ευρήματα, με γρήγορο ρυθμό κι ένα θαυμάσιο καστ σε διάφορους έστω και μικρούς ρόλους (εκτός από όσους ανάφερα εμφανίζονται και οι: Σαόρσι Ρόμαν, Όουεν Γουίλσον, Ελίζαμπεθ Μος, Αντζέλικα Χιούστον, Έντουαρντ Νόρτον, Γουίλεμ Νταφόε, Κρίστοφ Γουόλτζ, Έντριαν Μπρόντι, Λιβ Σράιμπερ, Έντι Γουίνσλετ και Σεσίλ Ντε Φρανς), ο Άντερσον έφτιαξε μια ακόμη ταινία που προσφέρει με αφθονία το ιδιόμορφο, πάντα ανατρεπτικό, χιούμορ του.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr