Μετά από τη «Νιότη» (βραβείο καλύτερης ταινίας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου), την οσκαρική «Τέλεια ομορφιά» και το «Il divo» (βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ Κανών), ο επηρεασμένος από το φελινικό έργο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει στη γενέτειρα του τη Νάπολη, με αυτό το θαυμάσιο, βουτηγμένο σε μια ατμόσφαιρα μαγικού ρεαλισμού, αυτοβιογραφικό, «Το χέρι του θεού», για να μας δώσει την ενηλικίωση του έφηβου Φαμπιέτο Σκίζα (Φιλίπο Σκότι), alter ego του σκηνοθέτη.
Βρισκόμαστε στη Νάπολη στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, λίγο μετά που ο Ντιέγκο Μαραντόνα με την ομάδα της Αργεντινής έβγαλε το περίφημο γκολ 1-0, με το «χέρι του θεού» όπως έγινε γνωστό, ενάντια στην ομάδα της Αγγλίας, νίκη που θεωρήθηκε ως εκδίκηση της Αργεντινής για τη βρετανική εισβολή στα νησιά των Φώκλαντ. Η παρουσία του Μαραντόνα, που το 1984 μεταγράφεται στην ομάδα της Νάπολης, χρησιμοποιείται από τον Σορεντίνο ως λάιτ-μοτίβ, για να εκφράσει μια Νάπολη ξετρελαμενη με τον Μαραντόνα, πόλη που αναζητά διέξοδο από ένα ζοφερό μέλλον, τόσο μέσα από τις ελπίδες και τα όνειρα του Φαμπιέτο όσο και μέσα από τις φαντασιώσεις της σεξι θείας Πατρίτσια (Λουιζα Ρανιέρι), που, από τα πρώτα κιόλας πλάνα, φαντάζεται συνάντηση με τον Σαν Τζενάρο, τον προστάτη άγγελο της Νάπολης.
Μια ταινία εξομολογητική, δοσμένη με λιτότητα και τέλεια ομορφιά, με ένα άνετο, χωρίς μανιερισμούς, ρυθμό, σε μια Νάπολη που αποθεώνει τον Μαραντόνα και το χειροπιαστό θαύμα του (σε αντίθεση με τα ψεύτικα θαύματα του Σαν Τζενάρο), με τα όνειρα, αλλά και τις απλές καθημερινές χαρές με τα παιχνίδια, τα αστεία και τις πλάκες της εκκεντρικής οικογένειας Σκίζα, μ’ επικεφαλής τον πατέρα Σαβέριο (με τον τακτικό πρωταγωνιστή του Σορεντίνο Τόνι Σερβίλο σ’ έναν απολαυστικό ρόλο), τραπεζικό υπάλληλο και «δηλωμένο» κομμουνιστή, την πάντα εύθυμη, μητέρα Μαρία (Τερέζα Σαπονάντζελο), που εντυπωσιάζει με τα ταχυδακτυλουργικά παιχνίδια της με πορτοκάλια και πρόθυμη για διάφορες απολαυστικές πλάκες (πλάκα που στήνει στη «βαρόνη» γειτόνισσα καθώς κι εκείνη με την αρκούδα που στήνει στον ίδιο τον σύζυγο), τον αδερφό του Φαμπιέτο, Μαρκίνο (Μάρλον Ζουμπέρ), που φιλοδοξεί να γίνει ηθοποιός και παίρνει μέρος σε οντισιόν για ταινία του Φελίνι, την αδερφή τους, Ντανιέλα, που περνάει τον περισσότερο χρόνο της στην τουαλέτα (από τα επαναλαμβανόμενα γκαγκ της ταινίας), χωρίς να ξεχνάμε τη θεία Πατρίτσια, μια φελινική Σαραγκίνα, μοχλός της σεξουαλικής αφύπνισης του Φαμπιέτο (η απρόσμενη «ερωτική» τους σκηνή είναι από τις πιο σημαντικές και καλύτερες τη ταινίας).
Με την ιστορία να κινείται ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος, όταν η τραγωδία χτυπά την οικογένεια των Σκίζα, με τους γονείς του Φαμπιέτο να δηλητηριάζονται από μονοξείδιο του άνθρακα, στο εξοχικό τους σπίτι, βραδιά που ο Φαμπιέτο σώθηκε έχοντας επιλέξει να παρακολουθήσει τον αγώνα του Μαραντόνα από την τηλεόραση τους στη Νάπολη (ένα άλλο «θαύμα» ή απλά τύχη που του έσωσε τη ζωή), με τον συνεσταλμένο, απελπισμένο Φαμπιέτο να αναζητά τη λύτρωση στην άχαρη, ζοφερή καθημερινότητα της πόλης του, για να βρει τελικά διέξοδο στη φαντασία, τη μαγεία και το θαύμα που προσφέρει ο κινηματογράφος και η παρουσία στη Νάπολη όχι μόνο του Φελίνι αλλά και του Ναπολιτάνου σκηνοθέτη Αντόνιο Καπουάνο, ο οποίος θα τον οδηγήσει τελικά να πάρει το δρόμο για τη Ρώμη και τη μελλοντική ζωή του.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr