Ο ιδιοφυής, πολυπράγμων σκηνοθέτης ξαναχτυπά. Ο Αντερσον έχει καταφέρει κάθε ταινία του να είναι γεγονός και βεβαίως ένα εικαστικό αριστούργημα, ζωγραφισμένο με χάρακα ακριβείας. Η μοναδική γεωμετρική του προσέγγιση καθιστά κάθε πλάνο πίνακα με μια αδιατάρακτη συμμετρία στο μοντάζ. Το βλέμμα του θεατή βυθίζεται στον άλλοτε πολύχρωμο, άλλοτε ασπρόμαυρο, μοναδικό κόσμο που συνθέτει με χιλιάδες στοιχεία και λεπτομέρειες - αναφορές σε κάθε καρέ της ταινίας για να εξυπηρετήσει όσο το δυνατόν καλύτερα τη σεναριακή δομή της ιστορίας του. Γρήγορος σκηνοθετικός ρυθμός, που δεν ξεφεύγει χιλιοστό από την αχαλίνωτη φαντασία του σκηνοθέτη. Ακόμα κι όταν η ταινία «κάνει κοιλιά», που εδώ δυστυχώς τραβάει σε χρόνο, δεν σταματά κανείς να θαυμάζει τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη σκηνογραφία, γιατί όλα έχουν μια μοναδική σουρεαλιστική - καρτουνίστικη τελειότητα και διαπνέονται από μια ακατάπαυστη εκλεπτυσμένη σάτιρα.

Οι τέσσερις επιμέρους ιστορίες που απαρτίζουν το πορτρέτο - αναφορά στο περιοδικό «The New Yorker» διαδραματίζονται σε μια πόλη της Γαλλίας (Ennui-sur-Blase), περιγράφοντας στιγμές του περασμένου αιώνα, με μια οικουμενική διάθεση, αφού γίνεται συγκερασμός της ευρωπαϊκής με την αμερικανική κουλτούρα. Η μοντέρνα Τέχνη, η δεκαετία του '60, το αστυνομικό μυθιστόρημα των δεκαετιών '30, '40, '60, συντίθενται με τέτοιο τρόπο ώστε από τη μια να αποθεώνεται η «ελευθεροτυπία» και από την άλλη να «κατακεραυνώνεται» το αξιακό σύστημα που τα διέπει. Το καστ είναι εξίσου μεγαλειώδες και προσαρμοσμένο απόλυτα στη σατιρική διάσταση της ταινίας. Με λίγα λόγια, απολαύστε την κι ας έχει πολύ καλά κρυμμένη την κοινωνική διάσταση των πραγμάτων. Δείτε την σαν παιδί που σκαρφαλώνει σε ένα πολύχρωμο καρουζέλ που γυρίζει σε φρενήρεις ρυθμούς.

Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr