Στη Νάπολη του '80, ενώ ο Φαμπιέτο ακολουθεί το πάθος του για το ποδόσφαιρο, μια οικογενειακή τραγωδία χαράζει το αβέβαιο αλλά πολλά υποσχόμενο μέλλον του στη σκηνοθεσία. Ισως η πιο προσωπική και αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη, τόσο αγαπημένη που δεν θέλει να βάλει τέλος. Κατά τη διάρκειά της είναι αρκετές οι φορές που ο θεατής εικάζει ότι πέφτουν οι τίτλοι τέλους, κι όμως ο Σορεντίνο συνεχίζει με άλλη μια πτυχή της ιστορίας του, λιγότερο σημαντική για μας, περισσότερο για εκείνον.
Ο Σορεντίνο δίνει ένα μάθημα σκηνοθεσίας, ευαισθησίας, διεισδυτικότητας στους χαρακτήρες και φυσικά περιεχομένου στους νεότερους συναδέλφους του. Εχεις να πεις μια ιστορία; Πες την. Εάν δεν έχεις να διηγηθείς μια ιστορία, μην κάνεις ταινία. Αυτό το μήνυμα αφήνει. Κι εκείνος διηγείται την ιστορία του τόσο ολοκληρωμένα, τρυφερά, με τόση ενσυναίσθηση, που δεν μπορείς να μείνεις απλός θεατής, γίνεσαι κοινωνός υποχρεωτικά. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο ο Σορεντίνο στηρίζεται στους σκηνοθέτες - μύθους του ιταλικού σινεμά και τους αποθεώνει. Μέσα από τη ματιά του έφηβου Φαμπιέτο εξωραΐζει και απενοχοποιεί τη δύσκολη δεκαετία του '80 στην Ιταλία και παρουσιάζει χαρακτήρες της πολυπληθούς οικογένειας της ιταλικής κοινωνίας.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr