ΣΥΝΟΨΗ
Η μάρκα ‘’Gucci’’ δημιουργήθηκε από τον Guccio Gucci, ο οποίος άνοιξε το πρώτο του κατάστημα πολυτελών δερμάτινων ειδών στη Φλωρεντία ακριβώς πριν από έναν αιώνα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η ιταλική αυτοκρατορία της μόδας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Aν και λάμπει διεθνώς, υφέρπουν φήμες για χρηματοοικονομική υπεξαίρεση, φθίνουσα καινοτομία και ύπαρξη παραποιημένων προϊόντων.
Η εταιρία διευθύνεται από τους δύο γιους του ιδρυτή – τον Aldo(Al Pacino), έναν πανούργο και επιδεικτικό χαρακτήρα και τον πολύ πιο ψυχρό και παραδοσιακό ,Rodolfo (JeremyIrons) ,πρώην κινηματογραφικό ηθοποιό.
OAldo δεν έχει καμία πρόθεση να παραχωρήσει τον έλεγχο της αυτοκρατορίας σε κανέναν – και σίγουρα όχι στον ατάλαντο γιο του,Paolo (Jared Leto). Όσο για τον Maurizio(Adam Driver), τον ντροπαλό και υπερπροστατευμένο γιο του Rodolfo, είναι πιο πρόθυμος να σπουδάσει νομικά παρά να ηγηθεί του παγκόσμιου κολοσσού.
Η Patrizia Reggiani(Lady Gaga)διασκεδάζει με τα σφυρίγματα θαυμασμού των υπαλλήλων του πατέρα της, αφεντικού μιας εταιρείας οδικών μεταφορών . Συναντά τον Maurizio σε ένα πάρτι και όταν της συστήνεται ως‘’Gucci’’ ακαριαία στα σπινθηροβόλα μάτια της καθρεφτίζονται δολάρια. Με την έντονη προσωπικότητα της , κάνει τα πάντα για να τον σαγηνεύσει. Η ανακοίνωση του γάμου τους εξοργίζει τον πατέρα του Maurizio, που διαβλέπει τον καιροσκοπισμό της νύφης και διώχνει τον γιο του από την οικογενειακή επιχείρηση.
Όμως η χειριστική Patrizia με τη βοήθεια του Aldo, καταφέρνει να πείσει τον Maurizio να εγκαταλείψει τις νομικές του φιλοδοξίες για να ενταχθεί στην εταιρεία της οποίας αναγορεύεται σε de facto κληρονόμο. Ωστόσο η αχαλίνωτη φιλοδοξία της Patrizia πυροδοτεί μια καθοδική σπείρα προδοσίας, παρακμής, φθόνου , εκδίκησης και τελικά…δολοφονίας.
ΑΝΑΛΥΣΗ
Για τη δεύτερη ταινία του μέσα στο 2021, ο βετεράνος Ridley Scott μετακινείται από τη μεσαιωνική Γαλλία (“The Last Duel”) στο υπέρλαμπρο σκηνικό της βιομηχανίας μόδας στη δεκαετία του 1980. Εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία του «Οίκου των Gucci», ο Άγγλος σκηνοθέτης δούλεψε με το σενάριο των Becky Johnson και Roberto Bentivegna ,που με τη σειρά του βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Sara Gay Forden(του 2001).
Ο Scott προσπάθησε να αφηγηθεί την πολυκύμαντη σχέση της Patrizia Reggiai και του Maurizio Gucci σαν μια σαιξπηρική επίδειξη παιχνιδιών εξουσίας και κλιμακούμενης παράνοιας. Το φιλμ τα έχει όλα : σεξ και απληστία , θυελλώδεις αντιπαραθέσεις και εχθρικές εξαγορές, πλαστές υπογραφές και ποινές φυλάκισης ,δολοπλοκίες και φόνους. Όλα αυτά με στιλάτη και εντυπωσιακή κινηματογράφηση ,αλλά χωρίς εμβάθυνση , όραμα και έμπνευση.
Τα θέματα που κυρίως ενδιαφέρουν τον Scott είναι το κλασικό αξίωμα της ανόδου και της συνακόλουθης πτώσης και η ανάλυση του σκληρού επιχειρηματικού πραγματισμού στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Σε κάποιο βαθμό αποφεύγει τις συνηθισμένες απλουστεύσεις του Χόλιγουντ. Οι αρσενικοί χαρακτήρες σκιαγραφούνται με διχασμένο προφίλ: ένα εσωτερικά ευάλωτο και μια μάσκα που προβάλλεται στην κοινωνία για να δώσει την εικόνα δύναμης και επιτυχίας . Αλλά και η Patrizia, έχει ένα ανάλογο δυισμό. Είναι ακαλλιέργητη , βαριέται να μελετήσει οτιδήποτε, μπερδεύει τα έργα του Klimt με αυτά του Picasso, αλλά είναι μια πολύ διορατική γυναίκα που εντοπίζει τα παράσιτα που είναι μεταμφιεσμένα σε δήθεν αφοσιωμένους συμβούλους.
Στην πραγματικότητα, στο επίκεντρο δεν βρίσκονται τα μέλη της οικογένειας Gucci ,αλλά η Patrizia, ένα άνθος του κακού με δηλητηριώδη γοητεία και ακλόνητη αποφασιστικότητά . Η γνωριμία και η αλληλεπίδραση της με τον Maurizio στο πρώτο μέρος του φιλμ είναι συναρπαστική. Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι τα αντίθετα έλκονται: Αυτός ψηλός, αυτή κοντή. Αυτός ντροπαλός, αυτή θρασεία. Αυτός αριστοκρατικός, αυτή ταπεινής καταγωγής.
Το οικογενειακό δράμα του Scott έχει παρορμήσεις οπερατικής νωπογραφίας εμπνευσμένης από τον «Νονό» ,αλλά ο ίδιος ο σκηνοθέτης δείχνει ανίκανος να σηκώσει στους ώμους του τέτοιο βάρος. Από την συσχέτιση με το αριστούργημα του Coppola απομένει ένας αξιοθρήνητος Jared Leto -ως θλιβερό κακέκτυπο του αλησμόνητου John Cazale-πιο γελοίος από ποτέ ,μέσα στον αφόρητο καμποτινισμό του.
Η έξοχη φωτογραφία του Dariusz Wolski αναμιγνύει τη λάμψη της πολυτέλειας με το ξεθωριασμένο βλέμμα ‘’εποχής’’ ,ενώ ο συνθέτης Harry Gregson-Williams, εισάγει στην αφήγηση δημοφιλή τραγούδια ( από George Michael, David Bowie,Blondie,Eurythmics κ.α.). με τρόπο που εμπλουτίζουν την ιστορία με χρονικούς και συναισθηματικούς όρους.
O«Οίκος των Gucci» είναι ένα φιλμ ανομοιόμορφο, διασκεδαστικό , υπερβολικό, που θαμπώνει τον αμφιβληστροειδή του θεατή. Αλλά όταν ο άνθρωπος που υπέγραψε τα “Alien”, “Thelma & Louise” και “Blade Runner” διαθέτει τόσο εύφορη αρχική ύλη και τόσο ικανό cast, έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε κάτι περισσότερο από το συγκαταβατικό “αξίζει να το δείτε”.
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr