Οι Αιώνιοι είναι πολεμιστές σταλμένοι στη Γη πριν από χιλιάδες χρόνια για να προστατεύσουν το ανθρώπινο είδος από τα επίσης εξωγήινα τέρατα που απειλούν την επιβίωσή του. Ένα τραγικό γεγονός τους υποχρεώνει να επανενωθούν μετά από καιρό και διαπιστώνουν ότι ο σκοπός της αποστολής τους είναι τελείως διαφορετικός απ’ ό,τι νόμιζαν.
Περιπέτεια φαντασίας, η οποία μεταφέρει για πρώτη φορά στον κινηματογράφο τους ήρωες που η Marvel σύστησε στις εκδόσεις της το 1976. Αποτελεί επίσης την 26η προσθήκη στο Κινηματογραφικό Σύμπαν της εταιρείας (MCU), που ξεκίνησε με τον «Iron Man» του Τζον Φαβρό το 2008.
Γράφοντας για τη σκηνοθέτρια της «Black Widow», Κέιτ Σόρτλαντ, πριν λίγο καιρό, αναρωτιόμουν αν η Κλόι Ζάο («The Rider» 2017, «Nomadland» 2020) θα κατάφερνε σε αντίθεση μ’ εκείνη, ν’ αφήσει ένα πιο ευδιάκριτο στίγμα πάνω στις αναπόδραστες απαιτήσεις του franchise που καλείται εδώ να υπηρετήσει. Η απάντηση είναι ότι το καταφέρνει μάλλον περισσότερο απ’ ό,τι η Σόρτλαντ, δυστυχώς όμως όχι αρκετά για να διαφοροποιήσει την ταινία της αισθητά από τον συρμό της Marvel.
Αφενός δηλαδή η ταινία διακρίνεται από τον τρόπο που η σκηνοθέτρια συνδέει πάντα τους ήρωές της με τον τόπο τους κι από τον σεβασμό της για τη φύση. Σ’ αυτό συμβάλλουν οι απαλοί, γήινοι τόνοι στη φωτογραφία του Μπεν Ντέιβις, αλλά και το θέμα του σεναρίου που τοποθετεί τους ανθρώπους και τους υπερήρωες σε άμεση επαφή με το φυσικό τους περιβάλλον (ακόμα κι η κλιμάκωση της πλοκής εκτυλίσσεται σε φυσικό κι όχι αστικό τοπίο, όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του είδους).
Αφετέρου όμως, το σενάριο που έχει γράψει η ίδια μαζί με άλλους πέντε σεναριογράφους είναι τόσο άσκοπα περίπλοκο, ώστε καταντάει μπερδεμένο, υποτιμώντας το εξαρχής φορτωμένο του καθήκον, να συστήσει και να καταστήσει ενδιαφέροντες δέκα νέους ήρωες- κάτι που καταφέρνει μόνο μερικώς. Έτσι, η ταινία καταλήγει να μοιάζει σαν μια υπερφίαλη προσπάθεια, που δεν καταφέρνει να εκπληρώσει τους πληθωρικούς της στόχους.
Στα πλεονεκτήματά της πάντως περιλαμβάνεται το εξαιρετικά εύστοχο κάστινγκ κι η συμπεριληπτικότητα του σεναρίου, με τους πιο ποικιλόμορφους χαρακτήρες στην ιστορία του MCU, όπως πλέον σωστά επιτάσσει το κοινωνικό αίτημα διευρυμένης αναπαράστασης των κοινωνικών και φυλετικών ομάδων στον κινηματογράφο.
Επίσης, όπως στο «Dune» παραπάνω, αξιοπρόσεχτη είναι η σχέση του σεναρίου με την αρχαιοελληνική μυθολογία, από την οποία όχι απλώς εμπνέεται, αλλά ανασκευάζει (retrofits) στα μέτρα της ιστορίας του- χρήση ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο ο ελληνικός και κάθε μύθος ποτέ δεν ήταν στατικός και γεωγραφικά περιορισμένος, αλλά ανοιχτός και προσαρμόσιμος σε διαφορετικές εποχές και πολιτισμικά πλαίσια.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr