Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι «Sopranos». Σε ό, τι έχει να κάνει με όλους αυτούς τους IowIifeψυχοπαθείς ιταλιάνους «ψιλικατζήδες» γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης και των περιχώρων της, τα «Καλά παιδιά» μου έφταναν και μου περίσσευαν.
Και θεωρώ ότι το σινεμά και η τηλεόραση έχουν εξωραϊσει σε βαθμό χυδαιότητας και σημείο απελπισίας αυτό το μάτσο αποβράσματα, ούλα κατευθείαν για το άσυλο. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η κρίση μου απέναντι στους θα πρέπει ντε και καλά να είναι αρνητική μόνο και μόνο επειδή αυτή η ταινία αναφέρεται στους «Sopranos».
Εντάξει, μια προκατάληψη την είχα. Όμως στ’ αλήθεια, πέραν αυτής της ελαφριάς προκατάληψης, τίποτα δεν λειτουργεί καλά σ’ αυτήν την ταινία.
Κατ’ αρχάς αν δεν έχεις υπόψη σου την σειρά δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι ποιος. Όλα είναι δεδομένα. Γιατί; Είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε τους «Sopranos»; Αλλά πες ότι αυτό το ξεπερνάμε. Ποια είναι η υπόθεση; Υποτίθεται ότι παρακολουθούμε το υπό ποιες συνθήκες μεγάλωσε και έγινε το «κτήνος» που έγινε ο Τόνι Σοπράνο (ρόλος ζωής για το Τζέιμς Γκαντολφίνι στη σειρά).
Το θέμα δηλαδή είναι η παιδική ηλικία ενός μελλοντικού κτήνους. Η αλλιώς ώστε να ξαναδούμε, για χιλιοστή φορά στη ζωή μας, αγράμματους αγροίκους της πόλης να μιλάνε φτύνοντας, να κάνουν κρύα αστεία μεταξύ τους, να ρεύονται, να πέρδονται, να φωνάζουν χωρίς λόγο με αυτή την απαίσια προφορά των ιταλοαμερικανών και να σκοτώνονται μεταξύ τους επίσης χωρίς λόγο.
Δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αυτή η ασταμάτητη διαδοχή στιγμιότυπων άνευ λόγου βίας τα οποία βιώνει ο απροσάρμοστος, στα όρια του αυτιστικού, Τόνι (ο πραγματικός γιός του Τζέιμς Γκαντολφίνι, Mάικλ) και στα οποία πρωτοστατεί ο θείος του (Αλεσάντρο Νίβολα): ένας κοκέτης με i.q. υπό του μηδενός που ενώ δίνει συμβουλές στον ανιψιό του, σκοτωνει τον ίδιο τον πατέρα του (Ρέι Λιότα) ανοίγοντας το κεφάλι του σαν καρπούζι από τα χτυπήματα στο βολάν του αυτοκινήτου. Χάρισμά σας και το καρπούζι και τα κουκούτσια του!
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr