Μια ταινία που καταπιάνεται με τη θρησκεία, τα ερωτικά οράματα και την πολιτική δεν μπορούσε παρά να δημιουργήσει ένα αναμενόμενο – έστω και περιορισμένο – σκάνδαλο. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η ταινία αυτή έχει για σκηνοθέτη τον Ολλανδό Πολ Φερχόφεν, ειδικευμένο στα ερωτικά θρίλερ, που το 1992 είχε ήδη προκαλέσει το πρώτο σκάνδαλο με την ταινία «Βασικό ένστικτο», στην οποία η Σάρον Στόουν άνοιγε τα πόδια της αποκαλύπτοντας στον Μάικλ Ντάγκλας πως ήταν ολόγυμνη κάτω από το φόρεμα.
Πρόκειται βέβαια για την ταινία «Μπενεντέτα», που έκανε πρεμιέρα στο φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα του 74ου Φεστιβάλ των Κανών, γύρω από την αληθινή ιστορία της καλόγριας Μπενεντέτα Καρλίνι, στην Ιταλία του 17ου αιώνα, που κατατρύχεται από θρησκευτικά και ερωτικά οράματα και την ερωτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ αυτήν και μια μαθητευόμενη καλόγρια. Ταινία που αρχικά επρόκειτο να προβληθεί στο φεστιβάλ των Κανών του 2019 και που τελικά αναβλήθηκε εξαιτίας ενός ατυχήματος του σκηνοθέτη στη διάρκεια των γυρισμάτων.
Από πολύ μικρή, τοποθετημένη από τους αριστοκράτες γονείς της στο μοναστήρι της περιοχής, με ηγουμένη τη Φελισιτά (μια εξαιρετική Σάρλοτ Ράμπλινγκ), η Μπενεντέτα (μια όχι πάντα πειστική Βιρζινί Εφιρά) ακολουθεί μια πορεία με βάση τα θρησκευτικά της οράματα, όπου ο Ιησούς της παρουσιάζεται είτε οδηγώντας κοπάδι, είτε στο Σταυρό, αργότερα, μάλιστα, σε μια από τις τολμηρές σκηνές της ταινίας, θα της ζητήσει να βγάλει τα ρούχα της και να τον αγκαλιάσει ολόγυμνη. Η εμφάνιση της μαθητευόμενης καλόγριας, Μπαρτολομαία (που ερμηνεύει η Ελληνίδα Δάφνη Πατάκια, γνωστή μας από την ταινία «Djam του Τόνι Γκάτλιφ) θα προσθέσει και ερωτικά οράματα στη φαντασία της Μπενεντέτα, που θα οδηγήσουν σύντομα σε μια παθιασμένη ομοφυλοφιλική σχέση.
Τα γλαφυρά θρησκευτικά οράματα θα μετατρέψουν τη Μπενεντέτα, τουλάχιστο για τους απλούς ανθρώπους της περιοχής, σε Αγία, με τον υπεύθυνο της Εκκλησίας της περιοχής να τοποθετεί στη θέση της Ηγουμένης την Μπενεντέτα, αντίθετα με την Φελισιτά και την επίσης καλόγρια κόρη της, που εξακολουθούν να την υποψιάζονται. Ενώ, τόσο το ξέσπασμα της πανώλης, στην κοντινή Φλωρεντία, όσο και η καταγγελία για ομοφυλοφιλικές πράξεις προς στον Nuncio της Φλωρεντίας από την Φελισιτά, θα οδηγήσουν σε δίκη της «Αγίας» με απρόσμενα όμως αποτελέσματα.
O Φερχόφεν και το συνεργείο του πέτυχαν μια πειστική, εντυπωσιακή αναπαράσταση της εποχής, με ορισμένες σκηνές να θυμίζουν πίνακες της Αναγέννησης (η εξαιρετική φωτογραφία είναι της Ζαν Λαπουαρί), εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στον αγώνα μιας γυναίκας που χρησιμοποιεί το σεξ για την απόκτηση εξουσίας, με τις ερωτικές σκηνές ανάμεσα στις δυο γυναίκες να είναι όσο πιο τολμηρές επιτρέπει σήμερα μια νεοφιλελεύθερη οθόνη, με την πολιτική (την οποία ο Φερχόφεν αγγίζει πολύ επιφανειακά στις σκηνές με τον Nuncio στη Φλωρεντία) και την όποια κοινωνική κριτική να παραμερίζονται για χάρη των ερωτικών αυτών σκηνών, προσφέροντας μας τελικά μια χωρίς αναπτυγμένους χαρακτήρες ή κάποιο συγκεκριμένο στόχο, ταινία.
Αξίζει να αναφέρω πως το σενάριο, τουλάχιστο στην πρώτη του μορφή, όπως το έγραψε αρχικά ο Τζέραλντ Σέτεμαν (ο οποίος δεν αναφέρεται στους τίτλους της ταινίας), παραμερίστηκε από μια δεύτερη γραφή, από τον Ντέιβιντ Μπερκ, με τον Σέτεμαν να καταγγέλλει τον Φερχόφεν πως έδωσε έμφαση στο σεξουαλικό περιεχόμενο, παραμερίζοντας τα φεμινιστικά στοιχεία του σεναρίου, προτιμώντας τη «ψηλάφηση των γεννητικών οργάνων».
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr