Τις συγκρούσεις, τα κρυμμένα μυστικά και τα καταπιεσμένα πάθη μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που ζουν σ ένα τεράστιο, απομονωμένο ράντσο στη μέση του πουθενά, στη Μοντάνα του 1925, αναπλάθει με ομορφιά και δύναμη η Νεοζηλανδή σκηνοθέτρια Τζέιν Κάμπιον στο δραματικό γουέστερν «Η εξουσία του σκύλου» (Αργυρό Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας), που γύρισε 12 χρόνια μετά την προηγούμενη ταινία της, Bright Star (2009).
Ο αγροίκος, σκληρός και αυταρχικός, αν και ιδιαίτερα, όπως ανακαλύπτουμε, μορφωμένος, Φιλ (εκπληκτικός στο ρόλο ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, που τονίζει με τις κινήσεις του και την όλη μάτσο συμπεριφορά του, μαζί και τη ζήλια του, και με στόχο να ελέγχει τους πάντες), υπεύθυνος για την εκτροφή αγελάδων και την εξημέρωση αλόγων στο ράντσο που μοιράζεται με τον ευγενικό και υποχωρητικό αδερφό του, Τζορτζ (μια πολύ καλή, συγκρατημένη ερμηνεία από τον Τζέσι Πλέμονς), τον οποίο συνέχεια ειρωνεύεται, αντιμετωπίζοντας τον με κυνισμό και αποκαλώντας τον fatso (χοντρούλη).
Με την ίδια ειρωνεία (και με κάποια απέχθεια, μαζί και ζήλια) αρχίζει στη συνέχεια να αντιμετωπίζει και την ελκυστική χήρα Ρόουζ (με την Κίρστεν Ντανστ να δίνει τον καλύτερο εαυτό της), ιδιοκτήτρια του μοναδικού μπαρ και χώρου ενοικιαζόμενων δωματίων της περιοχής, που ξαφνικά ο Τζορτζ αποφασίζει να παντρευτεί.
Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν στο τεράστιο, πολυτελές, ασυνήθιστο για την περιοχή, σπίτι όπου ζουν το νιόπαντρο ζευγάρι και ο Φιλ, φτάνει και ο ευαίσθητος έφηβος, θηλυπρεπής γιος της Ρόουζ, ο Πίτερ (με τον Κόντι Σμιτ-ΜακΦι να τονίζει τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα του και την επίμονη άρνηση του να παίξει το ρόλο του θύματος), που ο Φιλ είχε ήδη αρχίσει να κοροϊδεύει με την καουμπόικη παρέα του κάθε φορά που πήγαιναν στο μπαρ για φαγητό.
Η κάπως αδιάφορη στάση του Τζορτζ και η συνεχής εκνευριστική, εχθρική στάση του Φιλ απέναντι της (με αποκορύφωμα την «παρέμβαση» του με το πάντζο του όταν εκείνη προσπαθεί να εξασκηθεί στο πιάνο για να παίξει μουσική για τους επίσημους καλεσμένους του συζύγου), οδηγούν σταδιακά τη Ρόουζ σε μια απόσυρση στον εαυτό της και στο πιοτό. Τα πράγματα όμως παίρνουν ξαφνικά άλλη στροφή όταν ο Φιλ αρχίζει να αλλάζει συμπεριφορά και να προσπαθεί να κερδίσει τη συμπάθεια του νεαρού Πίτερ. Αλλαγή που αποκαλύπτει κρυμμένα μυστικά και καταπιεσμένα πάθη, δίνοντας μια άλλη, πιο σύγχρονη, εικόνα στην όλη πορεία της ταινίας.
Πρόκειται για ένα γουέστερν χαρακτήρων, με την ιστορία να επικεντρώνεται στις σχέσεις ανάμεσα σε δυο αδέρφια, με ένα καλογραμμένο σενάριο (βασισμένο στο γραμμένο το 1967 μυθιστόρημα του Τόμας Σάβεϊτζ), με ωραία μουσική του Τζόνι Γκρίνγουντ, με εικαστικά λαμπρές εικόνες, με σιγουριά και μεθοδικότητα στη διεύθυνση των ηθοποιών, με την Κάμπιον να εκμεταλλεύεται τόσο τις εντυπωσιακές, απέραντες πεδιάδες της Μοντάνα, όπου κινούνται τα πρόσωπα (αν και η ταινία γυρίστηκε στην πραγματικότητα στη Νέα Ζηλανδία, χωρίς να χάσει τίποτα από την ατμόσφαιρα της, κι αυτό χάρη στην εξαιρετική φωτογραφία του Άρι Γουέκνερ), όσο και τα κλειστοφοβικά εσωτερικά του τεράστιου σπιτιού, για να δημιουργήσει τη σωστή ατμόσφαιρα και να αναπτύξει με άνεση, και την αναγκαία ισορροπία, τις συγκρουόμενες, πολύπλοκες σχέσεις τους (από τις οποίες δεν λείπει και η αίσθηση του καταπιεσμένου σεξουαλικού πόθου), προσφέροντάς μας ένα δυνατό, αιχμηρό, αντι-μάτσο γουέστερν, της καλύτερης, αξίζει ν’ αναφέρω, ταινίας της μετά τα αξέχαστα εκείνα «Μαθήματα πιάνου».
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr