Σε μια μικρή βιομηχανική πόλη του Όρεγκον, ρημαγμένη από την οικονομική κρίση, η δασκάλα ενός σχολείου αντιλαμβάνεται πρόβλημα επικοινωνίας με μικρό μαθητή της και υποψιάζεται κακοποίηση από το σπίτι. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική…
Είναι ελαφρώς «άσχετο», αλλά οι πρώτες εικόνες του «Antlers», μ’ αυτό το τόσο θλιβερό περιβάλλον εγκατάλειψης, μου έφεραν στο νου τον εντελώς διαφορετικής γεωγραφικής προέλευσης «Εγωιστή Γίγαντα» (2013), στον οποίο ο κεντρικός ήρωας ήταν επίσης ανήλικος. Πέραν του κοινωνικά δυσβάσταχτου και θεοσκότεινου κλίματος, όμως, εδώ υπάρχει πάνω από το φιλμ και η τρομακτική «σκιά» ενός μύθου των ιθαγενών της Αμερικής που η πραγματικότητα δυσκολεύεται και να σκεφτεί και ν’ αντιμετωπίσει.
Η σεκάνς της εισαγωγής είναι αρκετά ασαφής, αλλά οι έμπειροι fans του σινεμά τρόμου θα καταλάβουν πως ο πατέρας του μικρού Λούκας γίνεται εκεί, εντός μιας έρημης σπηλιάς κλειστού ορυχείου, την οποία χρησιμοποιεί με έναν φίλο του για την παράνομη παρασκευή ναρκωτικών ουσιών, ο «ξενιστής» του Κακού που θα χτυπήσει τους κατοίκους της κοντινής πόλης. Καθώς φρικτά παραμορφωμένα και διαμελισμένα πτώματα εμφανίζονται σταδιακά, ο τοπικός Σερίφης θα χρεώνει το «φαινόμενο» στην ύπαρξη ενός τεράστιου σε μέγεθος άγριου ζώου, αλλά η αδελφή του θα βρεθεί πιο κοντά στην αληθινή απάντηση του μυστηρίου, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο την αινιγματική (αν όχι και διαταραγμένη) προσωπικότητα του Λούκας και παίρνοντας το θάρρος (χάρη στην επαγγελματική ιδιότητα της δασκάλας) να προσεγγίσει την οικία της οικογένειάς του, θεωρώντας πως το παιδί κακοποιείται.
Έχοντας καταπιαστεί με αρκετά φιλμικά είδη (με άνισα αποτελέσματα) έως τώρα, ο Σκοτ Κούπερ τολμά αυτή τη φορά να μπει στα βαθιά νερά του horror, έχοντας στο πλευρό του (σαν παραγωγό) τον Γκιγέρμο ντελ Τόρο. Η ύπαρξη του δεύτερου στα credits προδιαθέτει για κάτι το… τερατώδες και ο Κούπερ κρατά πολύ καλά κρυμμένα τα μυστικά του «Antlers», δημιουργώντας μια σχεδόν αφόρητα ενοχλητική ατμόσφαιρα προσμονής, που εντείνει το σασπένς του έργου και χτίζει κάτι έντονα αρρωστημένο γύρω του. Υφολογικά το υποστηρίζει θαυμάσια, τηρώντας ένα σχεδόν «art-house» στυλιζάρισμα και ρυθμό, στοιχεία τα οποία δεν «χαϊδεύουν» το ανώριμο κοινό που συνήθως «σπάει την πλάκα του» με μια ταινία τρόμου στα multiplex. Κάπου, όμως, το παρακάνει, φορτώνοντας διαρκώς με αναφορές, συμβολισμούς (ο «στα κλεφτά» βιασμός της Φύσης από τον άνθρωπο κάπου ξεχνιέται, ενώ έμοιαζε να είναι το βαθύτερο θέμα από την αρχή) και κοινωνικά ζητήματα, βάζοντας «τρικλοποδιές» στη συνοχή του εγχειρήματος.
Το «Antlers» συγγενεύει με αρκετά από τα φιλμ του είδους που έχουμε δει τελευταία χρόνια με ήρωες παιδιά (πιο κοντά στο «Άσε το Κακό να Μπει» ή το «Babadook», αν πρέπει να χρησιμοποιήσω παραδείγματα), σχολιάζει τολμηρά στο background το θέμα της ενδοοικογενειακής κακοποίησης (κάθε μορφής) ανηλίκων, προσθέτει μυθικές προεκτάσεις που βασίζονται στις παραδόσεις και την κουλτούρα των ιθαγενών Ινδιάνων και κορυφώνεται σαν θρίλερ καταδίωξης, με στιγμές όπου το gore έρχεται και κάνει την καλύτερη παρέα δίπλα στην «Απειλή» (1982) του Τζον Κάρπεντερ! Φοβερά και τρομερά μπορεί ν’ ακούγονται όλα αυτά μαζί, όμως, είναι προφανές ότι κάποια στιγμή «μπουκώνουν» και η ανοικονόμητη αφήγηση του Κούπερ γυρίζει boomerang προς το τελικό αποτέλεσμα. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, τον παραδέχεσαι για τα (πολλά) ρίσκα που παίρνει, το έργο αφήνει ουκ ολίγες σκηνές ανθολογίας και σίγουρα ξεχωρίζει από τον οχετό του genre που αντιμετωπίζουμε εσχάτως. Απλά, απαιτούσε μια πιο minimal διαχείριση, όντας τόσο πολύπλοκο σαν υλικό εξαρχής.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Το mainstream κοινό μπορεί να φρικάρει άσχημα (και με πολλές αφορμές γι’ αυτό). Εκεί είναι που του βγάζω το καπέλο! Αρκετά συχνά οπτικά σοκαριστικό, (αχρείαστα) πολύπλοκα δομημένο σεναριακά και ανελέητα σκοτεινό σε διάθεση, σαφώς αξίζει τον κόπο να το τιμήσετε εάν αγαπάτε (αληθινά) αυτό το σινεμά. Όχι για ευαίσθητους θεατές, σίγουρα.
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr