Αν κάτι πάνω απ’ όλα συγκράτησα από αυτό το θρίλερ σε παραγωγή του Γκιγιέρμο Ντε Τόρο («Ο λαβύρινθος του Πάνα») αυτό είναι το πρόσωπο του μικρού πρωταγωνιστή του, Τζέρεμι Τ. Τόμας. Σπανίως βλέπεις τόσο εκφραστικά πρόσωπα παιδιών χωρίς καμία απολύτως επιτήδευση, πόσο μάλλον σε θρίλερ, όπου τα πράγματα κινδυνεύουν να δείξουν ψεύτικα (δύο που θυμάμαι να έχω συγκρατήσει είναι του Ντάνι Λόιντ στην «Λάμψη» και του Χάλεϊ Τζόελ Οσμέντ στην «Εκτη αίσθηση»).
Ο Τόμας είναι μικρό παιδί αλλά θυμίζει σχεδόν άντρα και αυτό σου δημιουργεί μια πολύ παράξενη αίσθηση ενώ παρακολουθείς την ιστορία του: όλα δείχνουν ότι ο μικρός, κάτοικος σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ, είναι ένα «ιδιαίτερο» παιδί με το χάρισμα της επικοινωνίας με το απόκοσμο, το τρομακτικό. Εκείνο δηλαδή που σιγά -σιγά, υπόγεια, χωρίς θορύβους και χωρίς την μουσική να σε αποσυντονίζει για να σε τρομάξει, θα αρχίσει να εισχωρεί και στην συνείδηση του θεατή ο οποίος ταυτισμένος με την δασκάλα του παιδιού (Κέρι Ράσελ) που έχει αποφασίσει να το βοηθήσει, θα την ακολουθήσει σε αυτό το δύσκολο ταξίδι επίλυσης του μυστηρίου, μιας πραγματικά χορταστικής ταινίας τρόμου.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr