Βραβευμένη με την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου, η ιαπωνική αυτή ταινία, είναι κάτι σαν μια ανθολογία διηγημάτων με φόντο την ζωή στο συγχρονο Τόκιο και με ήρωες νέους καθημερινούς ανθρώπους. Αθωώτητα και πονηριά κάνουν καλή παρέα στις ιστορίες, οι ηθοποιοί σε παρασύρουν με την απλότητα στο παίξιμό τους (Koτόνε Φουρουκάβα, Κιγιοχίκο Σιμπουκάβα, Κατσούκι Μόρι κ.α.), η κλασική μουσική στο φόντο σε καθιστά διαρκώς σε μια κατάσταση ευχαριστης ηρεμίας.
Δεν συμβαίνουν βέβαια και τόσα πολλά στις ιστορίες αυτές, η ταινία είναι περισσότερο μια αποτύπωση ανθρωπίνων συμπεριφορών. Στον Χαμαγκούτσι αρέσουν τα μεγάλα σε διάρκεια μονοπλάνα όπου η δράση περιορίζεται στα πίσω καθίσματα ενός αυτοκινήτου με δύο κοπέλες απλώς να συζητούν, ή μέσα σε ένα σαλόνι με ένα ζευγάρι να συζητά λες και παίζει την πιο δύσκολη παρτίδα σκακιού της ζωής του. Σε κάποια σημεία η ταινία θυμίζει εκείνες τις φρέσκες για την εποχή τους ταινίες νιότης του Ερίκ Ρομέρ («Η πράσινη αχτίδα», «Ο φίλος της φίλης μου» κ.α.), άλλοτε πάλι έχεις την αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης έχει εντρυφήσει το σινεμά του Γούντι Αλεν και τώρα υποκλίνεται με τον δικό του τρόπο στον δάσκαλο. Σε κάθε περίπτωση τρεις ιστορίες – λουλούδια που καταλήγουν σε μια πολύ κομψή ανθοδέσμη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr