Εκρήξεις σπιτιών, αργή κίνηση, πλάνα θολά, επίτηδες κουνημένα. Εικόνες από ταινίες, δεκάδες ταινίες και δεκάδες σκηνές. Ο «Ανδαλουσιανός σκύλος» του Μπουνιουέλ. Η Τζόαν Κρόφορντ και ο Στέρλινγκ Χέιντεν στον «Τζόνι Γκιτάρ». Το «Τοπίο στην ομίχλη» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Σκηνές με τρένα, πολλά τρένα. Και χέρια. Πολλά χέρια. Η φωνή ενός γέροντα στην αφήγηση. «Ο πόλεμος είναι εδώ.» Ποιανού είναι η φωνή; Μήπως του ιδίου του σκηνοθέτη Ζαν Λικ Γκοντάρ, αυτού του δαιμόνιου γκουρού του σινεμά με το οποίο δεν θα πάψει ποτέ να πειραματίζεται;
Ο ήχος συχνά διακόπτεται απότομα. Ακούμε τραγούδια που σε δευτερόλεπτα χάνονται… Βλέπουμε τίτλους κεφαλαίων: «Κεντρική περιοχή», «Πνεύμα των νόμων». Εικόνες με εξεγέρσεις. Αποσπάσματα από την «Διμοκρατία» του Αρτούρ Ρεμπό. Πόλεμος, τρομοκρατία, κομμουνισμός. Είναι αδύνατον να περιγράψεις τι ακριβώς συμβαίνει, όμως αυτό ο ντελιριακά φιλοσοφικό δοκίμιο εικόνων και εννοιών σε κρατά σφιχτά από το χέρι, σε οδηγεί κατευθείαν στην παρανοϊκή και ιδιοφυή καρδιά του.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr