Μετά από μια σειρά ανεξήγητων εγκλημάτων ένας πατέρας ξαναβρίσκει τον γιο του, που αγνοούνταν για 10 χρόνια. Titane: Μέταλλο ιδιαίτερα ανθεκτικό στη θερμότητα και τη διάβρωση με κράματα υψηλής αντοχής σε εφελκυσμό. Οσο αλλοπρόσαλλη είναι η σύνοψη άλλο τόσο είναι και η ταινία. Μια κατ' εξακολούθηση δολοφόνος που έχει τιτάνιο σε ένα μέρος του εγκεφάλου της αφού διαπράξει μια σειρά εγκλημάτων αλλάζει το πρόσωπό της και παραπλανά έναν εξίσου ιδιόρρυθμο πυροσβέστη που έχει χάσει τον γιο του.
Η Ντικουρνό αφενός προσπαθεί να χωρέσει διαφορετικά είδη κινηματογράφου και βασικών εννοιών σε μια ταινία, με αποτέλεσμα ένα αμφίβολης ποιότητας και ουσίας θέαμα και αφετέρου προσπαθεί να σοκάρει χωρίς λόγο, αφού όλη αυτή η ωμότητα ούτε πηγάζει από κάπου ούτε οδηγεί κάπου σεναριακά. Κάπου ενδιάμεσα στη βία του πρώτου μέρους και στην ψύχωση του δεύτερου προσπαθεί να κάνει και ένα ακατανόητο σχόλιο σχετικά με το υβρίδιο ανθρώπου και μηχανής. Αυτή η ανούσια μεταμοντέρνα ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών... Θα το ξαναπούμε: Τα βραβεία δεν κάνουν τις ταινίες...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr