«Οσο κι αν προσπαθούν να φιμώσουν την ανθρώπινη ιστορία, εκείνη αρνείται να σωπάσει»: Με αυτήν τη φράση του Εντουάρντο Γκαλεάνο στους τίτλους τέλους ο Αλμοδόβαρ μάς παρουσιάζει την πιο «πολιτική» ταινία του. Οι «Παράλληλες μητέρες» περιστρέφονται γύρω από τη σχέση δύο γυναικών που συναντιούνται στο νοσοκομείο και γεννούν την ίδια στιγμή. Η μια εξ αυτών έχει έναν προπάππο που εκτελέστηκε από τους φαλαγγίτες στην αρχή του εμφυλίου πολέμου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανοίξει ο ομαδικός τάφος όπου τον έθαψαν.
Ο σκηνοθέτης, χωρίς να έχει ως κεντρικό άξονα της ταινίας του την ιστορική μνήμη σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο, βρίσκει έναν εύσχημο τρόπο να τη χωρέσει. Σταθερός στη θεματολογία του αλλά και στην ιδιαίτερη κινηματογράφησή του, πάντα σχετικά με τις γυναίκες της μεσαίας τάξης, αυτήν τη φορά θίγει το θέμα της μητρότητας από τη σκοπιά της ανύπαντρης μητέρας και της αλληλεγγύης μεταξύ τους και παράλληλα σχολιάζει το ότι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να παίρνουν θέση και να μην είναι αμέτοχοι και σιωπηλοί. Ο Αλμοδόβαρ φτιάχνει έναν προοδευτικό κεντρικό χαρακτήρα και καταφέρνει να κάνει μια «σύγχρονη ανασκαφή» στην Ιστορία της χώρας του με ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Η Πενέλοπε Κρουζ, σταθερή μούσα του σκηνοθέτη, ενσαρκώνει αυτόν το ρόλο μοναδικά.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr