Στην τελευταία ταινία του ο Πέδρο Αλμοδόβαρ υποκλίνεται για μια ακόμη φορά στον κόσμο των γυναικών, έναν κόσμο που έχει τιμήσει με πολλές ταινίες, κορυφαία των οποίων, το «Όλα για την μητέρα μου». Εδώ έχει στα χέρια του δύο εγκύους, δυο γυναίκες διαφορετικής γενιάς και κουλτούρας – η μια καταξιωμένη , διάσημη φωτογράφος (Πενέλοπε Κρους- βραβείο ερμηνείας στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας), η άλλη (Ανα Σμιτ) νεότερη και με «προβληματικό» παρελθόν.
Με αφετηρία την γνωριμία τους στο μαιευτήριο, η ταινία αφηγείται σε απαλούς τόνους, χωρίς «εκρήξεις» και με μια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία την ιστορία τους. Και εφόσον μιλάμε για ταινία του Π. Αλμοδόβαρ, ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτές οι δύο ιστορίες θα κρύβουν πολλές εκπλήξεις και θα μετατραπούν σε μια δαντέλα ποικίλων συναισθημάτων.
Και όντως αυτό το συντριβάνι συναισθημάτων, παρά τους διαδάλους στους οποίους όμως ο σεναριογράφος Αλμοδόβαρ μπαίνει με σιγουριά και αποφασιστικότητα, σε λούζει ευχάριστα και ανεπιτήδευτα. Ο άνθρωπος ήταν πάντα προτεραιότητα του Αλμοδόβαρ και οι «Παράλληλες μητέρες» μυρίζουν ανθρωπιά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο των 120 λεπτών διάρκειάς τους.
Ωστόσο, αυτή την φορά (και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του Αλμοδόβαρ) η έννοια του παρελθόντος δεν είναι απλώς καταλυτική αλλά τελικά το ίδιο το «κλειδί» της ταινίας. Επίσης, σε μια από τις πιο συμφιλιωτικές στιγμές της καριέρας του, ο σκηνοθέτης αγγίζει και πολιτικές πτυχές της Ιστορίας της πατρίδας του – κάτι καινούργιο για αυτόν τον σκηνοθέτη. Αναζητά και βρίσκει τρόπους εξισορρόπησης με τους δαίμονες παλαιών, σκληρών εποχών, αυτούς τους δαίμονες που όλοι έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε πάντα να διαχειριστούμε.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr