Ο εμπνευστής του «Halloween»Τζον Κάρπεντερ
Ο Κάρπεντερ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Οι ταινίες του, επί το πλείστον τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, διαθέτουν υποβλητική ατμόσφαιρα και σασπένς ,μινιμαλιστικό στιλιζάρισμα, νωχελικούς ρυθμούς και σημαίνοντα τον ρόλο της μουσικής που τις περισσότερες φορές έγραψε ο ίδιος σε synthesizer.
Το «Dark Star» (1974) είναι μία σάτιρα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας όπου παρακολουθούμε μια ημέρα από τη ζωή μιας ομάδας αστροναυτών παρατημένων στο διάστημα, με την αποστολή να ανατινάζουν επιβλαβείς αστεροειδείς για κατοικήσιμους πλανήτες .
Ο «Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση» (1976) είναι μια ταινία πολιορκίας που διαδραματίζεται σε ένα αστυνομικό Τμήμα την τελευταία μέρα λειτουργίας του. Ένα τραγικό γεγονός θα οδηγήσει τις συμμορίες τις περιοχής να ενωθούν και να επιτεθούν στο ολιγομελές προσωπικό , που έχει εγκλωβιστεί εκεί.
Στη «Νύχτα με τις Μάσκες»(1978) ένας ψυχοπαθής μασκοφόρος σκοτώνει μια παρέα εφήβων και τελικά έρχεται αντιμέτωπος με τη μοναδική αγνή δύναμη στην ταινία, μια αθώα μπέμπι σίτερ .Από τις σημαντικότερες ταινίες τρόμου, που καταφέρνουν να αγγίξουν τις αρχέγονες φοβίες του θεατή, να αρθρώσουν ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης γεμάτο από κοινωνικά σχόλια, να αξιοποιήσουν ευφυώς κινηματογραφικά τεχνάσματα (όπως για παράδειγμα την «υποκειμενική κάμερα») και να αποτίσουν ένα φόρο τιμής στον μεγάλο Χίτσκοκ.
Στην «Ομίχλη» (1980) σε μια αμερικανική παραθαλάσσια κωμόπολη, την ώρα που οι κάτοικοι της ετοιμάζουν μια μέρα γιορτής, τα θύματα μιας ναυτικής τραγωδίας θα επιστρέψουν για να εκδικηθούν όσους θεωρούν υπεύθυνους για τη μοίρα τους.
Στην «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» (1981) το Μανχάταν έχει μετατραπεί σε μια απομονωμένη, μη ελεγχόμενη αλλά καλά περιφρουρημένη φυλακή για κάθε εγκληματία. Όταν εκεί πέφτει το αεροπλάνο τού Προέδρου των ΗΠΑ , επιστρατεύεται ο επικηρυγμένος Σνέικ Πλίσκεν για να τον φέρει πίσω, έχοντας χρονικό περιθώριο μόνο 22 ώρες.
Η «Απειλή» (1982) remake του «The Thing from Another World» του 1951 έχει ως θέμα ένα εξωγήινο ιό που προσβάλλει και οικειοποιείται τη μορφή οποιουδήποτε γήινου οργανισμού μέχρι να ξεκινήσει η μετάλλαξη και η αλλοίωση. Η εσχατολογία και η απαισιοδοξία σε όλο τους το μεγαλείο διέπουν μια αριστοτεχνικά κλειστοφοβική ταινία, ακόμα και στα κατάλευκα από το χιόνι εξωτερικά της πλάνα.
Η «Christine» (1983) βασισμένη στο ομώνυμο bestseller του Στίβεν Κινγκ σατιρίζει την υπερβολική λατρεία των Αμερικάνων για τ’ αμάξια τους .Η ταινία ξεκινά σκιαγραφώντας τη ζωή τού σπασίκλα Άρνι, τη σχέση του με τον εξωστρεφή φίλο, το bullying, τις κοπέλες, το καταπιεστικό σπίτι. Έως ότου θα αγοράσει ένα σμπαραλιασμένο αυτοκίνητο αντίκα, χωρίς να ξέρει ότι είναι στοιχειωμένο.
Στο «Starman» (1984) ένας εξωγήινος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της Γης για επικοινωνία, για να ανακαλύψει εχθρικότητα και καχυποψία.. Ξεκινά ως sci-fi, συνεχίζει ως road movie και καταλήγει ρομαντική κομεντί.
Το 1986 στο «Χαμός στην Τσάιναταουν» έχουμε μια κωμική ταινία φαντασίας και πολεμικών τεχνών ,ένα άρρυθμο συνεχές κυνηγητό όπου ξεχωρίζει ο Κερτ Ράσελ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο τού φιγουρατζή, γκαφατζή φορτηγατζή.
Ο «Πρίγκιπας του Σκότους» (1987) ασχολείται με τη συνήθως ασυμβίβαστη συνεργασία θρησκείας και επιστήμης, όταν μία ομάδα ερευνητών επισκέπτεται μια εκκλησία για να βοηθήσει έναν κληρικό να μελετήσει ένα παράξενο κειμήλιο που αποδεικνύεται σατανικό .
Στο «Ζουν Ανάμεσά Μας» (1988) δύο εργάτες ανακαλύπτουν ότι εξωγήινοι έχουν εισβάλει στη Γη και βομβαρδίζουν τους ανθρώπους με υποσυνείδητα μηνύματα που στόχο έχουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στον πλανήτη .
Τα «Απομνημονεύματα Ενός Aόρατου Aνθρώπου» (1992) περιέχουν δάνεια από πολλά κινηματογραφικά είδη, από την κωμωδία ως την περιπέτεια φαντασίας με πρωταγωνιστή έναν αταίριαστο Τσέβι Τσέις. Ξεχωρίζουν τα οπτικά εφέ τού αόρατου ανθρώπου.
Στο «Στόμα της Τρέλας»(1994) ένας ερευνητής περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης αναλαμβάνει για λογαριασμό εκδοτικής εταιρίας να βρει ένα δημοφιλή συγγραφέα φανταστικού τρόμου που έχει εξαφανιστεί. Στην αναζήτησή του καταλήγει σε ένα χωριό όπου θα διαπιστώσει ότι κρύβεται κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό.
Στο αδύναμο remake της «Πόλης των Καταραμένων» (1995) ένα μαύρο σύννεφο να αιωρείται πάνω από ένα χωριό, όπου μεγαλώνουν παράξενα παιδιά, με άσπρα μαλλιά που μοιάζουν μεταξύ τους. Περίεργοι θάνατοι σημειώνονται και δείχνουν να συνδέονται με τα παιδιά των οποίων η φύση δεν είναι ανθρώπινη αλλά εξωγήινη .
Στο «Απόδραση από το Λος Άντζελες» (1996), ο Κάρπεντερ υιοθετεί μια πιο action αισθητική η οποία ταιριάζει στην ταινία, ένα πιο γρήγορο μοντάζ από αυτό που μας έχει συνηθίσει, ενώ τα μεταποκαλυπτικά σκηνικά τού Λος Άντζελες είναι πιο πειστικά λόγω μεγαλύτερου budget και παράλληλα σατιρίζεται ο κόσμος της show business..
Στο «Vampires» (1998) το Βατικανό μυστικά στρατολογεί μια ομάδα από κυνηγούς βρικολάκων, με ηγέτη τον Τζακ Κρόου, για να καταστρέψουν τα βαμπίρ πριν αυτά ανακαλύψουν έναν συγκεκριμένο σταυρό. Κινηματογραφικό υβρίδιο: βίαιο γουέστερν τρόμου και buddy movie, καλοκουρδισμένο και με δυνατές σκηνές δράσης .
Στο «Απειλή στον Άρη» (2001) οι γήινοι έχουν αποικήσει τον πλούσιο σε ορυκτά κοιτάσματα, Κόκκινο Πλανήτη. Ο απόλυτος τρόμος εισβάλλει στη ζωή τους, καθώς μια ολόκληρη στρατιά από έναν αρχαίο πολιτισμό του πλανήτη ενσαρκώνεται με δολοφονικές διαθέσεις.
Ο« Θάλαμος του Τρόμου»(2010) είναι μια ταινία εποχής στον χώρο ενός ασύλου για κοπέλες με ψυχολογικά προβλήματα, όπου παρακολουθούμε τις προσπάθειες της νεαρής Κίρστεν (Άμπερ Χερντ) να δραπετεύσει από το άσυλο ώστε να γλυτώσει από το μένος τού φαντάσματος μιας πρώην τροφίμου.
Το “Halloween” του David Gordon Green
Ο κινηματογράφος περνά μια μεγάλη κρίση . Οι σκηνοθέτες , αλλά κυρίως οι παραγωγοί και οι διανομείς απλώς επιδιώκουν να ανταποκριθούν στις ολοένα και πιο φθίνουσες προσδοκίες των δυνητικών θεατών που επιμένουν να παρακολουθούν την τελευταία δόση κάθε κινηματογραφικού ‘’franchise’’. Ωστόσο είναι σπάνιο να δεις ένα πιο άδειο προϊόν αυτής της κερδοσκοπικής επιχείρησης από τη « Νύχτα με τις Μάσκες 2» , μια ταινία που απορροφά τόσο πολύ τη ζωντάνια του αρχικού οράματος του John Carpenter που θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να μιλήσει για βεβήλωση.
Η νέα ταινία, η δωδέκατη του ανθεκτικού franchise που ξεκίνησε το 1978, ξεκινά μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά το τέλος της τελευταίας, του «Halloween» του 2018 . Πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα, ένας άντρας αιμορραγεί από μια πληγή με μαχαίρι στον λαιμό και η Laurie Strode (Jamie Lee Curtis),μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο με τραύμα στην κοιλιά. Εν τω μεταξύ,ο Michael Myers αφού επέζησε από την πυρπόλησή του στο υπόγειο της Laurie , βρίσκεται και πάλι στην παλιά του γειτονιά. Κατά τη διάρκεια της ταινίας θα αντέξει με παρόμοιο τρόπο πολυάριθμους πυροβολισμούς με όπλο , επιθέσεις με μαχαίρι, καθώς και ένα χτύπημα με ρόπαλο του μπέιζμπολ και ένα πιρούνι στην πλάτη. Όλα αυτά τα απίθανα και εξωφρενικά συμβαίνουν μόνο και μόνο για να καταφέρει να είναι παρών στο τελευταίο μέρος της τριλογίας του Green ,“Halloween ends” που δεν εχει γυριστεί ακόμη ,αλλά έχει προγραμματιστεί να προβληθεί τον Οκτώβριο του 2022.
Η συγγραφή του σεναρίου από τον Green, τον συνεργάτη του στο «Pineapple Express», Danny McBride, και τον Scott Teems (2020 The Quarry) , είναι σίγουρα η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας. Δεδομένου ότι η αφήγηση ξεκινά στη μέση της δράσης, δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για επιβράδυνση. Έτσι, η κατασκευή του σεναρίου ,ώστε να καλυφθεί ο χρόνος των 106 λεπτών, γίνεται απλώς θέμα εύρεσης αρκετών θυμάτων για να τροφοδοτήσουν το καμίνι της ιστορίας. Ως καταγραφή της προόδου και ως παραχώρηση στη νεωτερικότητα προστίθεται και ένα γκέι ζευγάρι ανάμεσα στα θύματα. Ενώ υπάρχουν κάποιες ιδέες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ενδιαφέρον ,ο Green χάνει εντελώς τον έλεγχο με την υπερβολικά επαναλαμβανόμενη πλοκή , να κάνει κύκλους, όπως ο ίδιος ο Myers. Νοηματικά το φιλμ ολισθαίνει σε μια συλλογή ρηχών αφορισμών για το “Κακό” που δεν πεθαίνει ποτέ. Στην καλύτερη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι αστείο, στη χειρότερη ασήμαντο.
Αυτό όμως που προκαλεί μεγαλύτερη θλίψη είναι ο ξεπεσμός του David Gordon Green , που θεωρήθηκε o πιο πρωτοποριακός και ανορθόδοξος Αμερικανός σκηνοθέτης όταν εμφανίστηκε στις αρχές του 21ου αιώνα. Στα πρώιμα έργα του παρουσίασε μια ενστικτώδη απεικόνιση του τοπίου και του πληθυσμού του Αμερικανικού Νότου, δημιουργώντας ένα άμεσα αναγνωρίσιμο εντελώς προσωπικό ύφος. Εύλογα αναρωτιόμαστε: είναι ο ίδιος άνθρωπός που το 2000 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το αριστουργηματικό «George Washington»;
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr