Οπλανήτης Αρράκις, γνωστός και ως Ντιουν, είναι το μοναδικό μέρος στο σύμπαν όπου υπάρχουν φυσικά αποθέματα του μπαχαρικού μελάνζ, της πολυτιμότερης ουσίας στον γαλαξία. Το μελάνζ παρατείνει τη ζωή, διευρύνει την ανθρώπινη συνείδηση και επιτρέπει στους Πλοηγούς της Διαστημικής Συντεχνίας να ταξιδεύουν στα αστέρια. Ο Αυτοκράτορας αναθέτει στον άρχοντα του Οίκου Ατρείδη την εκμετάλλευση του «πλανήτη των ερήμων», με σκοπό να ελέγξει τους αυτόχθονες επαναστάτες Φρέμεν αλλά και να αντλήσει το απόθεμα του ευεργετικού μπαχαρικού. Ο νεαρός Πολ, γιος του άρχοντα Λίτο Ατρείδη, θα βρει στον αφιλόξενο πλανήτη με τις αχανείς ερήμους και τα υπόγεια πελώρια σκουλήκια, τον πραγματικό εαυτό του και θα χαράξει το μονοπάτι της ζωής του.
Πριν από λίγες μέρες δοκίμασα να δω και πάλι το φιλμ του Ντέιβιντ Λιντς που αποτελεί την πρώτη διασκευή του διαστημικού έπους που οραματίστηκε ο συγγραφέας Φρανκ Χέρμπερτ το 1965. Το βαρέθηκα στο πρώτο ημίωρο, κάτι που είχε συμβεί και το 1984, τότε που με πολύ κόπο ολοκλήρωσα τη θέαση του πρώτου φιλμ. Τα πολλά ονόματα και οι εξαντλητικές περιγραφές σε συνδυασμό με τα ερασιτεχνικά εφέ και τα αστεία σκηνικά/ κοστούμια έκαναν τη δημιουργία του Λιντς κατώτερη των περιστάσεων, δικαιώνοντας τους φαν του βιβλίου που έλεγαν πως είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφερθεί στο σινεμά. Να όμως που ο Ντενί Βιλνέβ έκανε και πάλι το θαύμα του. Μετά από την πετυχημένη απόπειρα να ξαναζωντανέψει το «Μπλέιντ Ράνερ», η νέα αποστολή του καναδού σκηνοθέτη στο (πολύ μακρινό αυτή τη φορά) μέλλον, έχει ακόμη πιο ισχυρές επιδόσεις. Δεν είναι μόνο το θηριώδες απαράμιλλο θέαμα που είναι εκθαμβωτικό αλλά κυρίως η απόφαση του σκηνοθέτη να απλοποιήσει την αφήγηση, φτιάχνοντας μια στακάτη ιστορία με πολιτικές αναφορές και εστιάζοντας το κέντρο βάρους στην περίπτωση του αινιγματικού Πολ Ατρείδη, τον οποίο υποδύεται με αφτιασίδωτη ευαισθησία ο Τιμοτέ Σαλαμέ. Πίσω λοιπόν από την περιπετειώδη φόρμα του διαστημικού ταξιδιού, που συνδυάζεται υποδειγματικά με τις πολιτικές μηχανορραφίες και την οικολογική συνείδηση, ο Βιλνέβ ποντάρει στην εσωτερική πάλη του ήρωά του. «Ο φόβος είναι ο φονιάς του μυαλού» ακούγεται κάποια στιγμή.
Ο Πολ Ατρείδης που βασανίζεται από ανεξήγητα οράματα, ίσως και να είναι ένα είδος Μεσσία για τους καταπιεσμένους κατοίκους της ερήμου που βλέπουν τους ισχυρούς να κλέβουν τους πολύτιμους θησαυρούς τους (ένα δηκτικό σχόλιο για την αποικιοκρατία) και οραματίζονται ένα νέο κόσμο. Παράλληλα με τη δράση που ο εικονοκλάστης Βιλνέβ υπηρετεί χωρίς την υπερβολή των εφέ και των κλισέ αλλά με μια μετρημένη σκηνοθεσία που έχει τη δύναμη να σαγηνεύσει τον θεατή, το νέο «Dune» είναι ένα μαγικό φιλμ που μοιάζει με μυσταγωγικό trip ενισχυμένο από λυρισμό και ενσυναίσθηση. Το «χάσιμο» του ήρωα που είναι ευαίσθητος στο μαγικό μπαχάρι (το οποίο λειτουργεί σαν ψυχοδραστικό χημικό πάνω του) είναι το σημείο-κλειδί μιας ιστορίας για την αναζήτηση ταυτότητας σε ένα νέο οικοσύστημα όπου το παρελθόν και το μέλλον γίνονται ένα. Φυσικά μια ιστορία σαν αυτή δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr