Aν το πρόσωπο μπορεί να γίνει ο χάρτης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου τότε το πρόσωπο της Μερσέντες Χερνάντεζ που πρωταγωνιστεί σε αυτή την ταινία είναι όχι μόνο ο χάρτης του κόσμου της Μαγκνταλένα, της ηρωίδας που υποδύεται αλλά και της ίδιας της ταινίας. Το πρόσωπο αυτό είναι η ταινία! Είναι το πρόσωπο της φτωχής μεξικάνας μάνας, η οποία αναζητά το εξαφανισμένο παιδί της μέσα σε ένα κόσμο σκληρό, άκαρδο και ακόμα χειρότερα, αδιάφορο.
Το παιδί έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας τον «παράδεισο» αλλά τα ίχνη του στην πορεία χάθηκαν. Με τα λίγα της χρήματα, με την έμφυτη ευγένεια και με τον πόνο βαθιά χαραγμένο στην ψυχή της, η Μαγκνταλένα θα οργώσει απ’ άκρη σ’ άκρη την χώρα της, θα χτυπήσει πόρτες, θα κάνει ερωτήσεις, θα τα βάλει με το Τέρας της γραφειοκρατίας, θα κοιμηθεί σε καταλύματα αστέγων, θα δώσει ότι έχει και δεν έχει για να βρει μιαν απάντηση.
Καταθλιπτικό, αργό στην εξέλιξή του και χωρίς τον αέρα μιας μεγάλης ταινίας, το φιλμ της Φερνάντα Βελάντες που απέσπασε πέρσι τον Χρυσό Αλέξανδρο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι ένα ουσιαστικό έργο που για μια ακόμη φορά μας υπενθυμίζει πόσο τρωτή είναι η θέση του δικαίου στον κόσμο των ισχυρών.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr