Στις εξαφανίσεις παιδιών στο Μεξικό, σε μια χώρα που κάθε χρόνο εξαφανίζονται χιλιάδες άνθρωποι, προσπαθούν να ρίξουν φως τα «Χαρακτηριστικά γνωρίσματα», πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Φερνάντα Βαλάντεθ, θέμα με το οποίο είχε ήδη καταπιαστεί το 2014 με τη μικρού μήκους ταινία της, «400 Maletas».
Δυο μήνες, χωρίς νέα του, μετά την απόφαση του έφηβου γιου της, Χεζούς, να ξεκινήσει από το Μεξικό, μαζί με το φίλο του, Ροντρίγκο, σε αναζήτηση δουλειάς στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μητέρα του Μαγκνταλένα ξεκινάει το δικό της ταξίδι για να ανακαλύψει τι ακριβώς συνέβη, όταν μάλιστα γνωρίζει πως τα νεκροτομεία γεμίζουν με χιλιάδες άγνωστους νεκρούς μετανάστες, που πέφτουν θύματα εγκληματικών καρτέλ, με τις οικογένειες να προσπαθούν, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια από τις αρχές, να αναγνωρίσουν τους δικούς τους νεκρούς.
Η κάμερα της Βαλάντεθ ακολουθεί από κοντά την απελπισμένη Μεξικανή μάνα-κουράγιο (με την Μερσέντες Χερνάντεζ να τονίζει με τις εκφράσεις του προσώπου της αλλά και την τραγική συχνά σιωπή της, το δράμα της ηρωίδας της), με κοντινά συχνά πλάνα, που τα εναλλάσσει με εκείνα των συναντήσεων της με διάφορα άλλα πρόσωπα, είτε εκείνα που ψάχνουν ανάμεσα στα αντικείμενα των εξαφανισμένων (νεκρών;) αγοριών (τις τσάντες, τα σακάκια, τις φθαρμένες μπότες, κ.ά.) που τους παρουσιάζουν στα νεκροτομεία όπως της μητέρας του φίλου του παιδιού της, με την οποία ταξιδεύει στο πρώτο μέρος της ταινίας, είτε τον Μιγκέλ, τον νεαρό άντρα που έχει απελαθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και που την βοηθά να ανακαλύψει την αλήθεια για το γιο της, σε μια χώρα όπου, όλοι είμαστε ίδιοι, όπως της λέει σε μια στιγμή, άνθρωποι «χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας.
Με ένα εικαστικά εξαιρετικό στιλ, με το σασπένς να δίνει τον τόνο στο ρυθμό, με μια φωτογραφία που παίζει με τους διάφορους χρωματισμούς (ιδιαίτερα με το πράσινο), όχι μόνο συλλαμβάνει τέλεια τις παραμικρές, αποκαλυπτικές εκφράσεις των προσώπων αλλά και την ομορφιά του τοπίου (σε αντίστιξη με το ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας), η Βαλάντεθ καταφέρνει να φτιάξει μια τελικά συναρπαστική ταινία, ταυτόχρονα δριμύ κατηγορώ ενάντια σε ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα που οι ισχυροί αυτού του πλανήτη, που δεν χάνουν την ευκαιρία να μιλούν για κράτη δικαίου, δεν έχουν ακόμη καταφέρει να λύσουν.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr