Ψευδοντοκιμαντερίστικη αισθητική που ενισχύεται από μια τραχιά και αφιλτράριστη ερμηνεία, μια αίσθηση ασφυξίας με πολιτική χροιά (ο Ρασί είναι ο καθρέφτης της συντηρητικής πλευράς στο σύγχρονο Ισραήλ) και κυρίως το δραματικό πορτρέτο ενός άντρα που αναζητά την αγάπη αλλά ο εθισμός του στη βία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Η ταινία παρακολουθείται με ζωηρό ενδιαφέρον αλλά σχετικά γρήγορα χάνει τις ασφαλιστικές δικλείδες της. Ο Γιαρόν Σανί («Σταυροδρόμια Ζωής») υπογράφει το δεύτερο φιλμ από την «Τριλογία της Αγάπης» με έμφαση στις αντιφάσεις της ζωής και τα γρανάζια της μοίρας αλλά δεν γίνεται ιδιαίτερα πειστικός.
Η πνευματική και ψυχολογική ταύτιση του θεατή με τον ήρωά του ποτέ δεν επιτυγχάνεται, καθώς η θυματοποίηση του ήρωα είναι δοσμένη με λάθος προσέγγιση: o περιορισμένος δραματικός αντίκτυπος, η επιδερμική ανάλυση του ζητήματος της βίας (ειδικά στη σχέση αντρών - γυναικών) και κυρίως το αδικαιολόγητο φινάλε διαλύουν κάθε επίφαση αλήθειας.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr