Τρεις άνθρωποι – δυο άντρες ,μια γυναίκα – βρίσκονται μέσα σε ένα δωμάτιο, όπου μιλούν ακατάπαυστα για σχέσεις, σεξ, το παρελθόν τους, το παρόν τους, την καθημερινότητα και τα όνειρά τους. Η αθυροστομία πάει σύννεφο, το ασπρόμαυρο ενίοτε γίνεται έγχρωμο, το όλο πράγμα μοιάζει με πείραμα στον νατουραλισμό – και προφανώς με επιρροές από ανεξάρτητες ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου που έχουν κάνει αίσθηση (μια που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η «Διακοπές διαρκείας», ντεμπούτο κι εκείνο στη μεγάλου μήκους, αλλά του Τζιμ Τσάρμους).
Υπάρχουν στιγμές ειλικρινούς ευαισθησίας – ακόμα και τρυφερότητας – όπως για παράδειγμα η εκ βαθέων εξομολόγηση ενός από τους δύο άντρες (Μ. Ταμπακάκης) υπό το άγρυπνο βλέμμα της γυναίκας που δείχνει να είναι κυρίαρχη της χαοτικής αυτής κατάστασης. Ως σύνολο όμως η ταινία δεν ξεφεύγει από το επίπεδο ενός αυστηρά εσωστρεφούς κινηματογράφου απευθυνόμενου κυρίως στις παρέες των δημιουργών του.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr