«Όταν πετάς τα παλιά, πας για τα καινούργια» ακούμε κάποια στιγμή στην τελευταία ταινία Τζέιμς Μποντ που θα είναι και η τελευταία στην οποία βλέπουμε τον Ντάνιελ Κρεγκ στον ρόλο του πασίγνωστου πράκτορα. Γιατί και να ήθελε να ξαναπαίξει τον Μποντ, η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσε.
Εξάλλου, σε όλη την ταινία τονίζεται το πόσο ο Κρεγκ έχει πια μεγαλώσει για τον ρόλο, το ρυτιδιασμένο, αγέλαστο πρόσωπό του θαρρείς μιλά από μόνο του. Την ίδια ώρα δε που ο πράκτορας, στην αρχή τουλάχιστον, δείχνει να αναλαμβάνει με κάπως βαριά καρδιά αυτή τη νέα του αποστολή, για χάρη της οποίας επιστρέφει από την «σύνταξη». Και σαν να μην έφτανε αυτό, τον έχουν ήδη αντικαταστήσει και μάλιστα με μια… γυναίκα, επίσης με βαθμό 007 (Λασάνα Λιντς).
Σαν να μην τον χωρά τόπος μέσα σε όλη αυτή την μπερδεμένη κατάταση.
Αλλά και η ίδια η αποστολή είναι αρκετά μπερδεμένη. Ο Μποντ καλείται να βγάλει την άκρη με κάτι που έχει σχέση με το ανθρώπινο DNA, το οποίο ενταγμένο σε ένα ειδικό πρόγραμμα μπορεί να γίνει θανάσιμο όπλο συγκεκριμένων στόχων. Και αυτό, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, θα σημάνει περιπέτεια στη διαπασών και σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Ιταλία, Αγγλία, Σκωτία, Νορβηγία). Απίστευτες σκηνές δράσης με μοτοσυκλέτες και τζιπ να πετούν στον αέρα. Χειροβομβίδες, πιστόλια, πυροβόλα όπλα, πύραυλοι, … «δηλητηριώδεις κήποι» και πάει λέγοντας.
Ρομαντικός ήρωας
Ωστόσο, η καρδιά της ταινίας δεν βρίσκεται τελίκά σ’ αυτή καθαυτή την αποστολή του Μποντ. Βρίσκεται στους ανθρώπους γύρω του και κυρίως στον μεγάλο έρωτά του, την Μαντλέν (Λεα Σεϊντού) που τον είχε προδώσει αν κι εκείνος δεν φαίνεται να την έχει ξεπεράσει. Τον είχε όντως προδώσει όμως, ή μήπως η «προδοσία» της δεν ήταν παρά ένα προπέτασμα καπνού για να τον αποσυντονίσει;
Ο σκηνοθέτης Κάρι Τζόγι Φουκουνάγκα ενσωματώνει στη νέα αυτή ιστορία στοιχεία από προηγούμενες ταινίες Μποντ. Το κομμάτι της Ιαπωνίας π.χ. είναι μια παραλλαγή του «Ζεις μονάχα δυό φορές», ενώ ο Ράμι Μάλεκ, πυρήνας του κακού εδώ, μοιάζει τρομερά στην μορφή και στο ντύσιμο με τον Τζόζεφ Γουάιζμαν στον «Δρ. Νο».
Χωρίς να είναι ακριβώς ένα patchwork παλιών ιδεών, το «No time to die» έχει μια ρομαντική «απόχρωση», μια γλύκα που δεν συναντάμε συχνά στις ταινίες 007 αλλά και μια νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές που όλοι πάντα θα θυμόμαστε. «Τώρα πια ο εχθρός αιωρείται στον αέρα» όπως λέει και ο προϊστάμενος του Μποντ, ο Μ (Ρέιφ Φάιονς). «Δεν ξέρουμε καν τι κυνηγάμε…»
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr