Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης [«The Punisher»(2004) , («Kill the Irishman» (2011)] υπογράφει αυτό το ρουτινιάρικο θρίλερ ,αλλά ουσιαστικά διεκπεραιώνει τη τελευταία ταινία του 69χρονου Liam Neeson. Μετά από τρομοκράτες, γκάνγκστερ, λύκους και αεροπλάνα, τώρα ο Neeson αντιμετωπίζει φορτηγά. Πριν λίγο καιρό τον αφήσαμε στην έρημο κοντά στα σύνορα του Μεξικού [The Marksman (2021)] και τον βρίσκουμε στον παγωμένο Καναδά. Σε κάθε περίπτωση, ταξιδεύει πολύ …
Ο Neeson επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά τον ίδιο τυποποιημένο ρόλο του ανυποχώρητου ,ακατάβλητου και άτρωτου ήρωα που υιοθετεί την αυτοδικία για να εξολοθρεύσει μόνος του στρατιές πάνοπλων καθαρμάτων που όλως περιέργως αστοχούν όταν βρεθούν απέναντι του. Αυτός ο ρόλος αποδείχθηκε χρυσοφόρος για πάνω από μια δεκαετία και το Χόλιγουντ τον προσφέρει στο κοινό μέχρι κορεσμού .
Το φιλμ είναι ένα θρίλερ αγωνίας με βάση τον χρόνο , καθώς ένα κομβόι φορτηγών, πρέπει να περάσει από ασταθή παγωμένα εδάφη , παγωμένες λίμνες, μια μεγάλη έκταση παγωμένου δρόμου και τελικά πάνω από μια γερασμένη γέφυρα. Υπάρχει επίσης μια επερχόμενη χειμωνιάτικη καταιγίδα στο δρόμο που προκαλεί ανησυχία. Οι διασώστες έχουν ένα περιθώριο 30 ωρών για τη διάσωση. Παρόλες αυτές τις τρομερές αντιξοότητες ο Νeeson κινείται σαν υπνωτισμένος περπατώντας στο δρόμο του, αγνοώντας κάθε φυσικό και τεχνητό εμπόδιο καθώς γνωρίζει (προφανώς έχει διαβάσει το σενάριο ) ότι τελικά θα τις ξεπεράσει.
Όπως πάντα η διαδρομή του ήρωα , είναι βεβαρημένη από την αναπόδραστη αμερικανική ηθικολογία καθώς επανέρχονται συνεχώς τα κλισέ με τις ανατροπές συμπεριφοράς και οι «έτοιμοι» φιλολογικοί διαλόγοι. Φυσικά το εντελώς σχηματικό σενάριο δεν απευθύνεται στη νόηση και στο αίσθημα του θεατή. Οι – αναγκαστικά κακοί – ιδιοκτήτες του ορυχείου, με τη βοήθεια μιας –αναγκαστικά κακής ασφαλιστικής εταιρείας – θα κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν ότι οι ανθρακωρύχοι θα πεθάνουν. Όμως στο τέλος οι συντελεστές της ταινίας χαιδεύουν το σύστημα που κατάφερε για μια ακόμη φορά να αποδώσει δικαοσύνη.
Βέβαια κάθε ταινία έχει το κοινό της ,που δεν αναζητά απαραίτητα την εκλεπτυσμένη ψυχαγωγία αλλά μια απλοϊκή διαφυγή.Έτσι κάποιοι με τη λογική της απενοχοποιημένης απόλαυσης και της άρνησης της άποψης ων «ειδημόνων» θα αντιπαραθέσουν το επιχείρημα « το φιλμ είναι καλό …επειδή πουλάει».
Ο «Δρόμος από Πάγο» είναι μια επινοημένη ταινία ,χωρίς εκπλήξεις ,με χαρακτήρες χωρίς κανένα βάθος που όσο περνά η ώρα ολισθαίνει (προφανώς εξαιτίας των πολλών πάγων) σε απίθανες εξελίξεις και αφόρητα κλισέ. Όσο για την αιωρούμενη φημολογία ότι η ταινία είναι ένα αφιέρωμα στο θρυλικό «Le salaire de la peur»(1953) του Clouzot, αποτελεί μέγιστη ιεροσυλία.
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr