Κλασική περίπτωση καλοφτιαγμένης και πολύ δυσάρεστης ανεξάρτητης αμερικανικής ταινίας, ανιχνεύει, βήμα προς βήμα .λεπτό προς λεπτό και με ανεξάντλητη επιμονή, τον γολγοθά ενός Αμερικανού Κορεάτη (τον υποδύθεται ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζάστιν Τσον) του οποίου η ζωή πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Λερωμένο ποινικό μητρώο που τον κυνηγά με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει δεύτερη δουλειά (είναι tattoo artist), μια λευκή γυναίκα (Aλίσια Βικάντερ) που έχει ήδη ένα παιδί από τον (αστυνομικό) πρώην συζυγό της πρόκειται να γεννήσει το δικό του, ο κίνδυνος της απέλασης από την χώρα και πάει λέγοντας.
Η μοίρα τον κτυπά όπως ο ψαράς το χταπόδι αλλά εκείνος, περιέργως, δεν χάνει την αισιοδοξία του, μάχεται με όποιον τρόπο μπορεί, πέφτει, ξανασηκώνεται, ξαναπέφτει, ξανασηκώνεται. Καλή ταινία δεν λέω και με μια κάθε άλλο παρά τουριστική εικόνα της Νέας Ορλεάνης όπου η ιστορία εκτυλίσσεται. Αλλά και ακριβώς το είδος της ταινίας που σου υπενθυμίζει πόσο δύσκολη για κάποιους είναι η ζωή – κάτι που όλοι πια ξέρουμε πολύ καλά επομένως για ποιόν λόγο να είναι ανάγκη να το ξαναβλέπουμε το ψυχαναγκαστικά στο σινεμά;
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr