Ξεκαθαρίζω από την αρχή: το «Cry Macho» , η τελευταία ταινία του κορυφαίου αμερικανού δημιουργού Κλιντ Ιστγουντ, δεν έχει την δύναμη αριστουργημάτων του όπως τα «Ασυγχώρητοι», «Σκοτεινό ποτάμι» και «Gran Torino» οπότε δεν μπορείς να την συγκρίνεις μαζί τους. Είναι όμως φτιαγμένη με την ίδια ήρεμη ενέργεια, την ίδια καθαρότητα πνεύματος, την ίδια απλότητα – τα στοιχεία δηλαδή που μας κάνουν να αγαπάμε τόσο πολύ το σινεμά του Ιστγουντ.
Βάση του σεναρίου η «αποστολή» που αναλαμβάνει ένας γερασμένος πρώην αναβάτης αλόγων του ροντέο (Ιστγουντ) που για λογαριασμό του πρώην αφεντικού του (Ντουάιτ Γιόακιμ), θα πρέπει να βρει στο Μεξικό τον έφηβο γιο του τελευταίου και να τον μεταφέρει στην Αμερική (τον υποδύεται ο Εντουάρντο Μινέτ)
Ενας τρίτος στην παρέα του ταξιδιού θα είναι ένας κόκορας ονόματι Μάτσο. Ωστόσο, το σενάριο είναι κάπως «ατροφικό», γεμάτο «δυσκίνητες» σκηνές (και όχι μόνον εξαιτίας του ηλικιωμένου πρωταγωνιστή του) που δεν έχουν την ικανότητα να πείσουν. Συμβαίνουν πολλά «αδούλευτα» πράγματα – από την ίδια την ανεύρεση του μικρού, μέχρι τους τρόπους με τους οποίους το ντουέτο ξεφεύγει από τους διώκτες του (υπό κανονικές συνθήκες θα τους είχαν «φάει λάχανο»). Η ταινία σου δίνει την αίσθηση ότι βρήκε εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα.
Όμως το «Cry Macho» δεν παύει να εκπέμπει μια πολύ ευπρόσδεκτη τρυφερότητα αφού τελικά, όλα τα παραπάνω αποτελούν το «περιτύλιγμα» του ουσιαστικού θέματος που φυσικά είναι η ίδια η σχέση «παππού – εγγονού». Πάνω της ο Ιστγουντ κτίζει την φιλοσοφία της ταινίας, που αν θα έπρεπε να την συνοψίσω σε μια φράση, θα το έκανα με αυτό που λέει ο πρώην αναβάτης στο παιδί: «macho (δυνατός) είναι ένας υπερτιμημένος όρος, απλώς το συνειδητοποιείς όταν τα χρόνια έχουν πια περάσει».
Εκεί διέκρινα και πάλι τον σοφό Κλιντ Ιστγουντ, εκεί ένιωσα πόσο ανάγκη έχει με κάθε τρόπο να είναι παρών. Σε πολλά άλλα σημεία της ταινίας, κυρίως με ότι έχει να κάνει με τον κόκορα, διέκρινα μια άλλη ανάγκη, αυτή του χιούμορ, που προφανώς κάνει αυτή την δύσκολη ζωή μας, κάπως καλύτερη. Και εν πάσει περιπτώσει είναι ωραίο να ξαναβλέπεις τον Ιστγουντ για λίγο πάνω σε άλογο, έστω και στην ηλικία που βρίσκεται σήμερα.
Δεν είναι απίθανο ο Κλιντ Ιστγουντ να έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε …Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα του Αμερικανικού κινηματογράφου, αφού ο Πορτογάλος Ντε Ολιβέιρα σταμάτησε να σκηνοθετεί λίγο πριν πεθάνει. Στα 105 του… Μάλιστα στην ηλικία του Ντε Ολιβέιρα και ενώ ακόμη ζούσε, ο 91 χρονος σήμερα Κ. Ιστγουντ είχε αναφερθεί σε παλιά του συνέντευξη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr