Να μια ταινία πολύ κοντά στον χαρακτηρισμό «εμπειρία». Γιατί δύσκολα περιγράφεται με λόγια αυτό που θα μεσολαβήσει κατά την διάρκεια του ταξιδιού που δηλώνει ο τίτλος. Για την ακρίβεια τα λόγια περιττεύουν και η σιωπή οφείλει να έχει τον πρώτο λόγο.
Το ταξίδι δεν θα είναι για κανέναν εύκολο. Ούτε για τους ήρωες της ιστορίας, τον Μουσταφά (Ακτέμ Σεϊταμπλάεφ) και τον Αλίμ (Ρέμζι Μιλιάοφ), ούτε όμως και για τον θεατή. Ο λόγος του ταξιδιού είναι μια ταφή. Ο Μουσταφά κουβαλά στο αυτοκίνητο την σωρό του γιού του τον οποίο θέλει να θάψει στην Κριμαία, στον τόπο τους. Μαζί του βρίσκεται ο μικρότερος γιός του Αλίμ, ο αδελφός του πεθαμένου. Τα εμπόδια για να τα καταφέρουν δεν θα είναι λίγα.
Λίγα δεν θα είναι και τα συναισθήματα που αυτό το παράξενο roadmovieπου να σημειωθεί είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας του Ναριμάν Αλίεφ. Η βουβή αγάπη του πατέρα, το μυστήριο που κρύβει το βαρύ παρελθόν του, ο νόστος για την πατρίδα, οι μνήμες του πολέμου (ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία), η ελπίδα που φωτίζει το πρόσωπο του μικρότερου γιού, του αυριανού «πολεμιστή» της ζωής, η απογοήτευση για μια ζωή που σπαταλήθηκε άδικα, για τα όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα ενώ θα μπορούσαν να έχουν υλοποιηθεί.
Όλα αυτά τα στοιχεία σου προκαλούν κόμπο στο λαιμό, διαμορφώνουν έναν ψυχικό κόσμο στον οποίο θέλοντας και μη συμμετάσχεις. Η ταινία καταφέρνει να σε κερδίσει με την απλότητα, την ειλικρίνεια και – θα το ξαναπώ – τη σιωπή της.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr