Η πολιτική είναι στο επίκεντρο και της βραζιλιάνικης «Μπακουράου», σκηνοθετημένης από τον πρώην κριτικό Κλέμπερ Μεντόνζα Φίλιο και τον Χουλιάνο Ντορνέλες, που πρωτοείδαμε στο φεστιβάλ των Κανών του 2019 και έχοντας αποσπάσει το Μέγα Βραβείο της Διεθνούς Επιτροπής με πρόεδρο τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Μια πολύ επίκαιρη, πολιτική ουσιαστικά ταινία, γυρισμένη σε μια περίοδο που τη Βραζιλία κυβερνά o ακροδεξιός Ζαϊρ Μπολσονάρο.
Κάποια στιγμή, στο Μπακουράου, σε ένα πολύ κοντινό μέλλον, ένα πολύ μικρό χωριό στα μακρινά «σερτάο» της βορειοανατολικής Βραζιλίας, οι λιγοστοί κάτοικοί του ανακαλύπτουν πως το χωριό τους έχει σβηστεί από τους χάρτες και τα κινητά τους έχουν πάψει να λειτουργούν. Κάποια στιγμή θ’ αρχίσουν και οι δολοφονίες ενώ το χωριό βρίσκεται εντελώς αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο.
Αν τα πρώτα πλάνα θυμίζουν το «τσίνεμα νόβο» και τις ταινίες του Γκλάουμπερ Ρόσα (ένας μάλιστα από τους σκηνοθέτες του, ο Κάρλος Ντιέγκες, είναι συμπαραγωγός στην ταινία), η συνέχεια θυμίζει τόσο τις παλιότερες βραζιλιάνικες ταινίες με καγκασέιρο όσο και τα γουέστερν και τις γκανγκστερικές αμερικανικές ταινίες. Μόνο που εδώ, δεν έχουμε τον κεντρικό ήρωα των αμερικανικών θρίλερ αλλά ένα ολόκληρο το χωριό, μ’ επικεφαλής μια δυναμική γιατρό (η εξαιρετική Σόνια Μπράγκα), που ξεχνάει τις όποιες διαφορές του και ομαδικά αρχίζει να αγωνίζεται ενάντια στους εξωτερικούς, όπως ανακαλύπτουμε σταδιακά, κινδύνου (με τον ηθοποιό Ούντο Κιρ να ερμηνεύει ένα μυστηριώδη Αμερικανό πράκτορα;).
Οι δυο σκηνοθέτες, με ένα στιλ που συνδυάζει αρμονικά στοιχεία κωμωδίας, την τραγωδία, με σουρεαλιστικές συχνά πινελιές, χρησιμοποιούν τον αγώνα αυτό των χωρικών ως είδος αλληγορίας πάνω στους οποιουσδήποτε άνισους αγώνες ή εξεγέρσεις των μικρών Δαβίδ (ή του μεγάλου πουλιού, νυχτερινού κυνηγού, Μπακουράου) ενάντια σε τεράστιους Γολιάθ ακροδεξιών καθεστώτων όπως αυτό της Βραζιλίας η της πρόσφατης Αμερική του Τραμπ. Μια ταινία που εκτός από τα άλλα της προτερήματα μας δείχνει, με τον καλύτερο τρόπο, πως τα διδάγματα του τσίνεμα νόβο δεν έχουν πάει χαμένα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr