Η ικανότητα της Λίζα Τζόι να σκαρφίζεται δυσοίωνες πραγματικότητες για την ανθρωπότητα είναι αποδεδειγμένη. Συν-δημιουργός, μαζί με τον Τζόναθαν Νόλαν, της πολυβραβευμένης sci-fi σειράς «Westworld», η Αμερικανίδα τείνει να οραματίζεται το μέλλον ως ένα σύμπαν όπου ο άνθρωπος έχει παραδοθεί στις συναισθηματικές παρορμήσεις. Το τέλος, εξάλλου, είναι αναπόφευκτο. Πρόκειται για μια μορφή κυνικού νιχιλισμού, ο οποίος αποτελεί τη βάση του κινηματογραφικού ντεμπούτου της Τζόι. Πια το Μαϊάμι είναι μια πλωτή πόλη λόγω της κλιματικής αλλαγής κι οι κάτοικοι είναι αναγκασμένοι να ζουν νυκτόβια για να αποφύγουν τον καύσωνα.
Οι οδυνηρές συνθήκες ζωής έχουν αναδείξει τη νοσταλγία ως το καλύτερο «ναρκωτικό», κάτι που προσφέρει ο χαρακτήρας του Χιου Τζάκμαν. Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο οποίος μέσω ενός περίτεχνου μηχανισμού παρέχει τη δυνατότητα στους πελάτες να βιώνουν ξανά περασμένες αναμνήσεις. Ο κίνδυνος σύγχυσης της αλήθειας και της φαντασίας γίνεται χειροπιαστός όταν η γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος ο ντετέκτιβ εξαφανίζεται μυστηριωδώς και η αναζήτησή της οδηγεί σε μια βίαιη εγκληματική συνωμοσία.
Η Τζόι κάνει μια σειρά από εύστοχες και διορατικές επιλογές στην απεικόνιση του μέλλοντος. Ο καπιταλιστικός ρετροφουτουρισμός έχει επικρατήσει εξ ολοκλήρου, ενώ παράλληλα οι εθισμοί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Στοιχεία σαν και αυτά, ωστόσο, τα οποία δίνουν χαρακτήρα και πολλά υποσχόμενες προοπτικές στην ταινία, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Το βεβιασμένο ρομάντζο των πρωταγωνιστών, η βιασύνη της Τζόι να πείσει –μάταια– για τη σημασία του και ταυτόχρονα να φυτέψει –ελάχιστα πειστικές– ανατροπές στην αφήγηση, απομυζούν όλη την ουσία από το άσκοπα περίπλοκο φιλμ, το οποίο εξελίσσεται σε μια διαφημιστικής κοπής χαμένη ευκαιρία.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr