Μπορεί η κάθε μια από τις τρεις ταινίες της θαυμάσιας τριλογίας του Κισλόφσκι να εκπροσωπεί ένα χρώμα, και μέσα από αυτά μια συγκεκριμένη ιδέα – ελευθερία για τη «Μπλε ταινία», ισότητα για τη «Λευκή ταινία» και αδελφότητα για την «Κόκκινη ταινία» – σύμφωνα με τα τρία χρώματα της γαλλικής σημαίας, η τρίτη όμως αυτή ταινία του περιλαμβάνει, θα έλεγα και τις τρεις ιδέες. Τρεις ιδέες που μας καθορίζουν και που ταυτόχρονα, σύμφωνα με τον Κισλόφσκι, παίζουν ένα παιχνίδι με τη ζωή μας. «Παιχνίδι» μια και όλα μπορούν να συμβούν και όλα μπορούν να καθορίσουν τη ζωή μας. Γιατί πίσω τους κρύβονται η τύχη και οι συμπτώσεις, στοιχεία μέσα από τα οποία βρίσκουμε την όποια ελευθερία, την όποια ισότητα και την όποια αδελφότητα.
Η τύχη και οι συμπτώσεις είναι στοιχεία που βρίσκουμε σε όλο σχεδόν το έργο του μεγάλου αυτού Πολωνού δημιουργού: από την ταινία του «Τύχη» και τη «Διπλή ζωή της Βερόνικα» μέχρι τον «Δεκάλογο» και αυτή την «Κόκκινη ταινία». Ο Κισλόφσκι μας λέει, σίγουρα μπορεί οι πρωταγωνιστές της ταινίας του να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη πορεία, αλλά, κάπου διερωτάται, τι θα συνέβαινε αν;… Τι θα συνέβαινε αν οι πρωταγωνιστές του βρίσκονταν κάπου αλλού, αν δεν συμμετείχαν σε μια αεροπορική καταστροφή (όπως στην «Τύχη», όπου έχουμε τρεις διαφορετικές υποθέσεις για τη ζωή του πρωταγωνιστή του), αν δεν βγαίναν στο δρόμο μια συγκεκριμένη στιγμή, αν ένας σκύλος τους οδηγούσε αλλού, όπως εδώ στην Κόκκινη Ταινία.
Το ίδιο μπορεί να διερωτηθεί κανείς και για τα τρία βασικά πρόσωπα της Κόκκινης Ταινίας: την όμορφη φοιτήτρια και μοντέλο, Βαλεντίν (Ιρέν Ζακόμπ), τον φοιτητή της νομικής, Ογκίστ (Ζαν-Πιερ Λορίτ) και τον συνταξιοδοτημένο δικαστή, Ζοζέφ Κερν (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν). Τρία πρόσωπα τόσο διαφορετικά, το καθένα με τα δικά του προβλήματα, το καθένα με τη δική του μοναξιά και τα δικά του αδιέξοδα, τρία πρόσωπα που μπορεί να μη συναντιόντουσαν ποτέ, που η τύχη τα φέρνει κοντά, τα βοηθά να γίνουν πιο ανθρώπινα, να νοιώσουν την αναγκαία αδελφότητα, αλλά και την αγάπη (όχι απλά τον έρωτα), την αγάπη που μας συνδέει, που μας φέρνει κοντά τον ένα στον άλλο, που μας βοηθά να αισθανθούμε τον πόνο του άλλου αλλά και να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο, και μας κάνει να αισθανόμαστε τμήμα ενός κοινωνικού συνόλου. Σε μια ταινία που συνδέεται τελικά, και με τις άλλες δυο, και που ο Κισλόφσκι, με έμπνευση και ποιητική διάθεση, οδηγεί, μέσα από θαυμάσιες σε σύλληψη εικόνες, σε ένα όμορφο, εντυπωσιακό φινάλε.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr