Κάτι που, δυστυχώς, τείνει να εκλείψει στο σύγχρονο εμπορικό σινεμά, είναι η ιδιοσυγκρασιακή ματιά σκηνοθετών οι οποίοι επιχειρούν να θολώσουν τα όρια μεταξύ των κινηματογραφικών ειδών, βασισμένοι σε μια στοιχειωδώς πρωτότυπη ιδέα. Ο οσκαρικός Τομ Μακάρθι («Spotlight: Όλα στο Φως») κάνει εδώ μια τέτοια απόπειρα, γι’ αυτό και το «Ζήτημα Χρόνου» σε γραπώνει από τη σέντρα. Ο τρόπος που ξεκινάει η ταινία, στοιχειοθετώντας στιβαρά και πυκνά τον κεντρικό χαρακτήρα του Ματ Ντέιμον, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να πάρει στη συνέχεια οποιαδήποτε κατεύθυνση. Θέλετε περιπέτεια, δράμα, ακόμα και κωμωδία, η εναρκτήρια σεκάνς θολώνει γοητευτικά τα νερά, προτού αυτά κατασταλάξουν στο ύφος ενός βραδύκαυστου πλην απρόβλεπτου θρίλερ. Ο Ντέιμον υποδύεται έναν everyman, έναν κλασικό Αμερικανό εργάτη ο οποίος έχει μάθει να ζει από τα χέρια του και με λίγα. Η κόρη του, όμως, βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς είναι φυλακισμένη στη Μασσαλία, καταδικασμένη για μια δολοφονία που επιμένει πως δεν διέπραξε. Παρά το γεγονός πως οι δυο τους έχουν αποξενωθεί, ο πατέρας ταξιδεύει στη Γαλλία για να τη βοηθήσει, όταν προκύπτει ένα στοιχείο που ίσως ανατρέψει την υπόθεση.
Αλλά αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο και ο Μακάρθι δε φοβάται να στήσει υπομονετικά μια βραδυφλεγή αφήγηση. Διαστέλλει τους χρόνους του μοντάζ, επιβάλλοντας ένα ρυθμό που θυμίζει ακορντεόν, πότε σφίγγει το τέμπο και πότε χαλαρώνει εντελώς. Η ταινία, έτσι, μοιάζει να «αναπνέει», αφιερώνεται σε φαινομενικά άσχετες δράσεις, ώστε να διαγραφεί ένα πληρέστατο ψυχογράφημα του χαρακτήρα του Ντέιμον. Ωστόσο, με κάθε στροφή στο κινηματογραφικό ύφος και προσθήκη στο σκηνοθετικό παζλ, η καλοδεχούμενη έκπληξη συνοδεύεται από το «τέντωμα» της πλοκής σε βαθμό που εκτίθενται οι σεναριακές αδυναμίες και αποδυναμώνονται οι ανατροπές. Μία από αυτές είναι αυθεντικά σοκαριστική αλλά έρχεται αργοπορημένα, μειώνοντας αισθητά τον αντίκτυπό της, και δικαιολογεί ελάχιστα την τραβηγμένη διάρκεια του φιλμ. Έτσι, όσο ελκυστικό κι αν είναι αυτό το sui generis θρίλερ, οι αρετές των επιμέρους στοιχείων του δε συγκροτούν ένα συμπαγές σύνολο.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr