Μενού

SUICIDE SQUAD, THE - Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος

Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται για να γυριστεί μια απολαυστική υπερηρωική περιπέτεια είναι σκηνοθετικό θράσος, όρεξη για χαβαλέ, μια παρέα ημι-αποτυχημένων αντιηρώων και... κουβάδες αίματος. Όλα όσα, δηλαδή, χαρακτηρίζουν το σινεμά του Τζέιμς Γκαν, το οποίο εκτός από τους «Φύλακες του Γαλαξία» περιλαμβάνει το σενάριο του σαιξπηρικά βλάσφημου b-movie «Tromeo and Juliet» (1997), το αυστηρά για γερά στομάχια horror «Slither» (2006), αλλά και το ευρηματικό ανεξάρτητο «Super» (2010). Τα παραπάνω συστατικά, λοιπόν, αλέθονται στο μύλο του αλλοπρόσαλλου «Suicide Squad», το οποίο κάνει την «Ομάδα Αυτοκτονίας» (2016) του Ντέιβιντ Άγερ να μοιάζει με... οικογενειακό δράμα. Στο εξής προσοχή, διότι ακολουθούν ορισμένα spoilers της πλοκής.

1236 3

Η διάθεση του Γκαν να μην πάρει υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό του, όπως συνήθως κάνουν οι σκηνοθέτες της DC, διαφαίνεται ήδη από την εναρκτήρια σεκάνς. Συγκεκριμένα, όταν οι τίτλοι διαγράφονται στην επιφάνεια της θάλασσας, έπειτα από το λουτρό αίματος που ξεπαστρεύει σχεδόν όλη την πρώτη ομάδα –κυριολεκτικής– αυτοκτονίας. Βλέπετε, η πράκτορας Αμάντα Γουόλερ (Βαϊόλα Ντέιβις) προνόησε και έστειλε ένα επιπλέον γκρουπ υπερηρώων σε άκρως μυστική αποστολή σε νήσο της Νοτίου Αμερικής. Έτσι οι επιζώντες, μεταξύ των οποίων ο Μπλάντσπορτ, η Χάρλεϊ Κουίν και ο Ρικ Φλαγκ, αναδιοργανώνονται και καλούνται να σώσουν τον κόσμο.

Αφού, λοιπόν, καταφέρνει ευθύς εξαρχής να ανατρέψει τις προσδοκίες, ο Γκαν σμιλεύει τη μεταμοντέρνα αισθητική του αθυρόστομου «Suicide Squad». από το ’70s λογότυπο και το μοντέρνο ροκ εντ ρολ του σάουντρακ, μέχρι τις διάσπαρτες κόμικς αναφορές (Κόρτο Μαλτέζε, Μαφάλντα) και την άνεση με την οποία το ύφος αλλάζει πολλάκις καταμεσής της δράσης. Όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στις σεκάνς που αφορούν τη Χάρλεϊ Κουίν, μια υπερηρωίδα που επιτέλους παρουσιάζεται απελευθερωμένη από το στερεότυπο της ανισόρροπης villainess όταν ερωτεύεται και η ταινία μετατρέπεται προσωρινά σε... λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα ή όταν μια εντυπωσιακή σκηνή μάχης κινηματογραφείται με όρους μαγικού ρεαλισμού(!).

έβαια, ο Γκαν δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά είναι δεξιοτέχνης στην παράδοση υπερηρωικού coolness. Διαφορετικά, για παράδειγμα, δε θα ήταν άμεσα πωρωτικοί χαρακτήρες όπως ο καταθλιπτικός Πόλκα Ντοτ Μαν (δώστε του ταινία χθες!) και η Ρατκάτσερ 2, έχοντας λιγοστές, σε σχέση με τους υπόλοιπους, σκηνές. Ωστόσο, οι αρετές και το ακομπλεξάριστο φαν του «Suicide Squad» ξεφτίζουν στο δεύτερο μισό της ταινίας. Εκεί όπου την εμφάνισή του κάνει ένα εξωγήινο τέρας Καϊτζού και ξεκινά το ξεχείλωμα της λογικής, της πλάκας αλλά και της υπομονής. Γιατί, ΟΚ, είναι ανανεωτική η φρεσκάδα που φέρνει η δημιουργική ελευθερία και η τολμηρή υπερβολή του Γκαν, αλλά καλό είναι κάπου να μπαίνει και μια τελεία.

Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr

Smart Search Module