Ένας από τους πλέον εργατικούς Γάλλους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Ροσντί Ζεμ έχει αναπτύξει σιωπηλά μια ενδιαφέρουσα φιλμογραφία ως σκηνοθέτης, η οποία πλέον φτάνει τις πέντε ταινίες. Η ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα, βέβαια, του «Persona Non Grata» πηγάζει από το βραζιλιάνικο θρίλερ «O Invasor» (Μπέτο Μπραντ) και θέλει δύο στενούς συνεργάτες κατασκευαστικής εταιρείας να προσλαμβάνουν επαγγελματία εκτελεστή, ώστε να «καθαρίσει» τον προϊστάμενο που μπαίνει εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Ο πληρωμένος δολοφόνος, όμως, δεν είναι διατεθειμένος να εξαφανιστεί από τη ζωή τους έτσι απλά.
Σε ρόλο ηθοποιού-σκηνοθέτη ο Ζεμ τα πηγαίνει σαφώς καλύτερα ενσαρκώνοντας τον βλοσυρό χίτμαν, τον οποίο υποδύεται με ανατριχιαστικό coolness. Πίσω από την κάμερα, όμως, αδυνατεί να οργανώσει μια αφήγηση όπου το σασπένς θα εκτοξευθεί γύρω από τον ωκεανό ψεμάτων στον οποίο βυθίζονται οι αμοραλιστές ήρωες. Η σαιξπηρικών προβληματισμών πλοκή ξεδιπλώνεται με τρόπο που ναι μεν αποτυπώνει την ικανότητα του κακού να παρεισφρέει σα δηλητήριο, αλλά υστερεί σε σκηνοθετική πυγμή. Εκείνη θα συμμάζευε το ισχνό μοντάζ που αποδυναμώνει τη δράση (οι ανατροπές περνούν απαρατήρητες), σκορπώντας τις χειροπιαστές σεναριακές προοπτικές.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr