Σε τουριστικό θέρετρο της Νορμανδίας, το καλοκαίρι του 1985, ο 16χρονος Αλέξ που έχει για χόμπι τον… θάνατο, γνωρίζει και ερωτεύεται τον φευγάτο Νταβίντ που στα 18 του χρόνια φαίνεται να έχει κατασταλάξει στο πώς θέλει να περνά τη ζωή του.
Είναι ακόμη μια ατσούμπαλη και ελάχιστα πειστική –μέσα από τις υπερβολές και τις απλοϊκές στιχομυθίες της– δημιουργία του Φρανσουά Οζόν, που μάλλον πρέπει να συμβιβαστεί με τη σκέψη ότι η πιο δυνατή στιγμή στη φιλμογραφία του θα είναι εν τέλει το ώριμο, δυνατό και…στρέιτ «5Χ2» από το μακρινό 2004. Αν και το νέο του φιλμ ενισχύεται από μια διάθεση νοσταλγίας (που βασίζεται στο γραμμένο στην αρχή των 80ς μυθιστόρημα του Τσάιντερς «Dance to my grave») η αδυναμία του σκηνοθέτη να δώσει πειστικά το βασανιστήριο του έρωτα είναι το μεγάλο μειονέκτημα του έργου.
Ο Οζόν δίνει την ενηλικίωση του Άλεξ μέσα από εκείνο το πράγμα που σε κάνει να λες την μια στιγμή «η πιο ευτυχισμένη νύχτα της ζωής μου» και την άλλη να βουτάς στην οδύνη της «χειρότερης μέρας της ζωής μου» αλλά η όλη κατασκευή δείχνει απέραντα ισχνή και ψεύτικη. Από τη στιγμή μάλιστα που στο κάδρο μπαίνουν οι άστοχες σκηνές (το επεισόδιο στο νεκροτομείο πχ) το όλο πρότζεκτ κινδυνεύει να καταλήξει σε ναυάγιο, σαν αυτό που οδήγησε στην γνωριμία των δύο αγοριών.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr