Ενας νεαρός υδραυλικός, πρώην πολεμιστής στον πόλεμο του Ιράκ, χάνει τον έλεγχο πυροβολεί έναν φίλο της γυναίκας του και εν συνεχεία κρατά ομήρους όλους τους παρευρισκόμενους στα εγκαίνια μιας έκθεσης φωτογραφίας στο Λος Αντζελες. Εκτιμάς την προσπάθεια αλλά ο ερασιτεχνισμός της λιβανέζας σκηνοθέτριας είναι εμφανής, η παραγωγή δεν μπορεί να κρύψει τη φτώχεια της, οι ηθοποιοί παίζουν σαν μαριονέτες, το σενάριο μοιάζει παραφουσκωμένο από ευκολίες (υποτίθεται ότι η κατάσταση ομηρίας προκαλεί δυσάρεστες αναμνήσεις «πολέμου» σε όλους τους ομήρους) και ο πρωταγωνιστής Nτάντε Ελζα μοιάζει τόσο πολύ του Τομ Κρουζ που από μόνο του αυτό λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στην παρακολούθηση της ταινίας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr