Το υπαρξιακό άγχος μιας διάσημης ηθοποιού του θεάτρου που βρίσκεται στο ναδίρ της καριέρας της αφηγείται στο δυνατό αυτό, συναρπαστικό ψυχολογικό δράμα, ο βασικός δημιουργός του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, Ελληνοαμερικάνος σκηνοθέτης Τζον Κασσαβέτης («Σκιές», «The Killing of a Chinese Bookie», «Μια γυναίκα εξομολογείται»).
Η ηρωίδα του, Μέρτλ Γκόρντον (έξοχη η τότε γυναίκα του Κασσαβέτη, Τζίνα Ρόουλαντς, σε ένα αξέχαστο ρεσιτάλ ηθοποιίας), που προετοιμάζεται για ένα νέο έργο, όπου για πρώτη φορά θα ερμηνεύει ηλικιωμένη γυναίκα, αντικρίζει ξαφνικά μια έφηβη θαυμάστριά της (που φαίνεται να της θυμίζει το νεαρό εαυτό της) να σκοτώνεται σε δυστύχημα μετά που καταφερε να της πάρει αυτόγραφο, ένα θάνατο που θα της προκαλέσει κρίση, που μαζί με την κρίση μέσης ηλικίας οδηγείται στο πιοτό και σε τρακ στη σκηνή, αναστατώνοντας τα πρόσωπα γύρω της, τον σκηνοθέτη της (Μπεν Καζάρα), τον πρωταγωνιστή της (Τζον Κασσαβέτης) και τη συγγραφέα του έργου (Τζόαν Μπλοντέλ), που ετοιμάζει για το Μπρόντγουεϊ.
Ο Κασσαβέτης εστιάζει την κάμερά του στα πρόσωπα των βασικών του χαρακτήρων, και ιδιαίτερα εκείνο της Μερτλ, καταγράφοντας τον εύθραυστο χαρακτήρα της, μέσα από την κάθε λεπτομέρεια της έκφρασής της, του βλέμματος της, των συσπάσεων του προσώπου της, των κινήσεων της (χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή με τους καθρέφτες όταν η Μερτλ ξεμακιγιάρεται), αφήνοντάς της ταυτόχρονα και χώρο για αυτοσχεδιασμό, με ένα επίμονο και σε βάθος ρεαλισμό, που, ορισμένες φορές μετατρέπεται, σε σουρεαλισμό, όπως στις σκηνές που η Μερτλ φαντάζεται τη νεκρή θαυμάστριά της ως μούσα και έμπνευση της. Προσφεροντάς μας σκηνές αξέχαστες όπως εκείνες του φινάλε που φτιάχνουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί στη σκηνή, με την Μερτλ να καλύπτει τις αδυναμίες και το μεθύσι της και την «ομάδα φίλων» του Κασσαβέτη (Πίτερ Φαλκ, Σίμουρ Κασέλ και Πίτερ Μπογκντάνοβιτς) να συγχαίρουν την πρωταγωνίστρια.
Η ταινία είχε δυστυχώς υποτιμηθεί την εποχή της (στην Αμερική παραμερίστηκε στα Όσκαρ και πρωτοπροβλήθηκε στις αίθουσες πολύ αργότερα, το 1991!).Η σημερινή επανέκδοση της μας δίνει την ευκαιρία να την απολαύσουμε όπως της αξίζει. Γιατί πρόκειται για μια ξεχωριστή ταινία στη μικρή αλλά σημαντική φιλμογραφία του δημιουργού της. Μια ταινία πολύ προσωπική, ένας ύμνος στον ηθοποιό και την αξία της τέχνης στη ζωή μας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr