Ο τρόπος αφήγησης της ταινίας είναι αυτός των πολλών μικρών σε διάρκεια σκηνών παρουσίασης των βασικών χαρακτήρων στις καθημερινές τους στιγμές, έστω και χαμηλής δραματουργικής έντασης, που εξοικειώνουν τον θεατή με τον κόσμο τους και δημιουργούν σχέσεις συμπάθειας (εν συμπαθεία θέαση) με τους χαρακτήρες, με άλλους περισσότερο και με άλλους λιγότερο αλλά συμπληρωματικές στα όσα διαδραματίζονται. Και όλα αυτά βέβαια με την αναμονή κάποιου δραματικού γεγονότος που επείκειται να συμβεί (στην προκειμένη η πυρκαγιά) που θα κορυφώσει αυτό που εγκυμονούσε ως νόημα, “αυτό θέλει να πει” η ιστορία!
Η ιστορία, το στόρι, σαν σενάριο και σκηνοθεσία είναι προφανώς ημι-αυτοβιογραφική και αναφέρεται στην εποχή που ο Lee Isaac Chung ήταν παιδί στη δεκαετία του '80, όπως το αγόρι της ταινίας, γι' αυτό και υπάρχει αφ' ενός η (βιογραφική) οπτική του αγοριού της οικογένειας όταν αυτό είναι παρόν στα συμβάντα και αφ' ετέρου η μυθοπλαστική επινόηση όταν δεν ήταν παρόν π.χ. τι έλεγαν οι γονείς όταν τα παιδιά τα έβλεπαν μέσα από τα κλειστά τζάμια του αυτοκινήτου να μιλούν με ένταση χωρίς να ακούν τα λόγια -τότε δουλεύει η σεναριακή φαντασία.
Και επειδή όλα αυτά είναι βιωματικά σου μεταδίδουν την αίσθηση της αυθεντικότητας των καταστάσεων και των συναισθημάτων που τις διαποτίζουν. Αλλά αυτός ο τρόπος ενέχει και τον κίνδυνο, όπως κάποιος σου δείχνει παλιές του φωτογραφίες με τον ίδιο πιτσιρικά και τη αδερφή του και τον μπαμπά και τη μαμά και την γιαγιά και σου αφηγείται σε κάθε φωτογραφία κάποια περιστατικά για τον οποίο είναι φορτισμένα με αναμνήσεις και συναισθήματα και γι' αυτό σημαντικά, αλλά δεν μπορεί να σου μεταδώσει τη σημαντικότητά τους αφηγηματικά, γιατί είναι πολύ "μέσα" τους ακόμη, δεν αποστασιοποιείται δημιουργώντας μια θέση για τον ακροατή/θεατή που συμμετέχει “απ' έξω”. Όπως, ας πούμε, στη σκηνή που το αγόρι ξυπνάει και βλέπει τη γιαγιά του που κοιμάται δίπλα στο κρεβάτι του στρωματσάδα και απορεί "γιατί είναι έτσι;" επειδή έτσι το βιώσε με την παιδική του αφέλεια και δεν κατάλαβε από αυτό που είδε τι έγινε, αλλά έμαθε μετά ότι η γιαγιά έπαθε εγκεφαλικό, ενώ ο θεατής για να “συμμετέχει” θα πρέπει να δει σε πιο κοντινό πλάνο τη γιαγιά κάτω και να καταλάβει τι συνέβη πριν και πέρα από το παιδί.
Έτσι συμμετέχουμε σε μια ταινία απέναντι σε εικόνες που δεν ανήκουν ή δεν μοιάζουν στις δικές μας αναμνήσεις!
Σωτήρης Ζήκος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα cinephilia.gr