Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος γύρισε το 2018, στην Ελλάδα, με Αμερικανούς πρωταγωνιστές, την ελληνοαμερικάνικη, αγγλόφωνη παραγωγή, Monday, πάνω στην κυμαινόμενη, πολυτάραχη, δοκιμαζόμενη ερωτική σχέση δυο νέων, Αμερικανών εραστών που πρωτογνωρίζονται τυχαία στην Ελλάδα, στην Αθήνα, και μετά ταξιδεύουν στο Αιγαίο. Ο Παπαδημητρόπουλος δημιουργεί μια πετυχημένη ερωτική ταινία στα χνάρια των φιλμ της ερωτικής τριλογίας του “Πριν...” (Πριν το Ξημέρωμα, Πριν το Ηλιοβασίλεμα, Πριν τα Μεσάνυχτα) του σπουδαίου, ανεξάρτητου Αμερικανού σκηνοθέτη Λινκλέιτερ με ήρωες τους Ίθαν Χοκ και Ζυλί Ντελπί.
To εκρηκτικό κοκτέιλ του Παπαδημητρόπουλου περιέχει ρομαντισμό, την καθημερινότητα της σχέσης, αισθησιασμό, ρεαλισμό στην απεικόνιση των καταστάσεων, μπρίο, κέφι και συναισθήματα.
Πού εδράζει η μεγάλη επιτηδειότητα και σκηνοθετική ικανότητά του; Πρώτον, στην πολύ εύστοχη κι αληθινή απόδοση των λεπτομερειών της ζωής, της “δράσης” και συμπεριφοράς των ανθρώπων. Και δεύτερον, στην αισθαντικότητα και ένταση της απόδοσης της ενέργειας των σωμάτων, των ερωτικών ορμών και των “αντικειμένων” τους· αποδίδει, αναπαριστά δηλαδή πειστικά το ορμέμφυτο, τους πόθους των προσώπων του και των “αντικειμένων” των επιθυμιών, της προσοχής και της εστίασης των χαρακτήρων του. Οι παραπάνω δεξιότητες κι ικανότητες, είναι σπάνιες, ιδίως στο ελληνικό σινεμά (τις κατείχαν σκηνοθέτες σαν τον Δαμιανό, τον Κασσαβέτη, τον Πιαλά, κ.α. σε άλλο βαθμό).
Στο Monday παρακολουθούμε τις πρώτες ερωτικές συναντήσεις δυο Αμερικανών νέων, τριανταπεντάρηδων, στην Ελλάδα, ενός dj και παραιτημένου μουσικού, χωρισμένου με παιδί, και μιας δικηγόρου μεταναστών. Και οι δύο όμορφοι, γλεντοκόποι, με δυνατά, ερωτικά κορμιά, δύσκολοι και κάπως εσωστρεφείς χαρακτήρες, σε αναζήτηση της διαφυγής από την πρότερη μοναξιά τους, σε αναζήτηση μιας πιο πλήρους, ηδονικής, ευτυχισμένης κι ολοκληρωμένης ζωής. Μετά το πρώτο φλερτ και τις πρώτες σεξουαλικές συνευρέσεις τους, αντιμετωπίζουν βήμα-βήμα, από κοινού, διάφορα προβλήματα, ψυχολογικά, επαγγελματικά, συναισθηματικά, το αν ταιριάζουν οι φίλοι τους (αρνητική απάντηση), εν δυνάμει οικογενειακά, το ποιον δρόμο θα επιλέξουν και θ΄ ακολουθήσουν για το μέλλον, κ.ο.κ.
Τελικά τα υπερβαίνουν, η σχέση τους ξεπερνά το πρώτο, περισσότερο σεξουαλικό στάδιο, και γίνεται πληρέστερη και συνθετότερη. Η ταινία περικλείει πολύ ενέργεια αλλά και αισιοδοξία αναφορικά με τις δυνατότητες του έρωτα στη ζωή. Σχετικά με την τεράστια ανθρώπινη και κινηματογραφική ενέργεια, να αναφέρουμε επίσης τα πάρτι, τους χορούς, τα γλέντια, τις γιορτές, τα πηδήματα και τα μεθύσια που σκηνοθετεί πρωτότυπα κι ευφάνταστα ο Παπαδημητρόπουλος! (Διαπρέπει στην απεικόνιση και σκηνοθεσία τους, με πολύ χρώμα, ευδιαθεσία, κινηματογραφική δεξιοτεχνία και ζωτικότητα).
Ο Α.Παπαδημητρόπουλος, προβλέπω πως θα κάνει και άλλες, διεθνείς αγγλόφωνες παραγωγές, η ικανότητα, το ταλέντο, η επιδεξιότητα και το metier του ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας, αυτό φαινόταν ήδη από το Suntan... SOS, εδώ δεν μπορώ παρά να σημειώσω τη μικροψυχία ορισμένων συγκεκριμένων Ελλήνων κριτικών που κατ' επανάληψη θάβουν με τεράστια φτυάρια, λόγω προσωπικών κόμπλεξ και απωθημένων, εδώ και χρόνια, αρκετές ταινίες των πιο ελπιδοφόρων νέων Ελλήνων σκηνοθέτες, ξεκινώντας από ταινίες του Γιάνναρη, περνώντας σε αυτές του σημαντικότατου Λάνθιμου, και μετά των Παπαδημητρόπουλου, Νίκου (μηδέ του σημαντικού Οικονομίδη εξαιρουμένου) και άλλων καλών Ελλήνων σκηνοθετών, βλάπτοντας το ελληνικό σινεμά.
Θόδωρος Σούμας
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα cinephilia.gr