Θα ηταν άδικο αν έλεγα ότι ο Δημήτρης Μπαβέλλας δεν «έχει» την εικόνα. Τουναντίον. Τα κάδρα, τα σκηνικά, τα κοστούμια, όλο το «εξωτερικό περίβλημα» αυτής της ταινίας έχει αρετές και δηλώνει γούστο και σκηνοθετική ματιά. Όμως η ίδια η ταινία, στην οποία δύο ρέμπελοι φίλοι, ο Αντώνης (Μάκης Παπαδημητρίου) και ο Xρήστος (Μιχάλης Σαράντης) «οργώνουν» την Ελλάδα αναζητώντας μια πρώην πορνοστάρ, την Λόρα Ντουράντ (Ανα Καλαϊτζίδου) που μια φορά κι έναν καιρό ήταν η απόκρυφη επιθυμία τους, μοιάζει με εγκαταλελειμένο λούνα παρκ. Όλα τα «αξεσουάρ» υπάρχουν αλλά λείπει το ρεύμα.
Η ταινία σου δίνει την εντύπωση άσκησης στον σουρεαλισμό, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας άστοχος ύμνος στον χαβαλέ και μάλιστα κακοπαιγμένος και χωρίς ρυθμό καθώς οι Σαράντης και Παπαδημητριου δεν έχουν χημεια. Ιδίως ο Σαράντης μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου χωρίς να μπορεί να συγχρονιστεί με το κωμικό. Ο σουρεαλισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση και ο «Τρελός Πιερό» μια φορά έγινε.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr