Ο Χάρι Κάουλ είναι ο καλύτερος στη δουλειά του. Σπεσιαλίστας στις παρακολουθήσεις, μεθοδικός και σεβαστός μεταξύ των «ομοτέχνων» του. Είναι, επίσης, βαθιά ενοχικός –έχει να ευχαριστεί την ισχυρή πίστη του γι’ αυτό– και δυσπρόσιτος. Όλες οι ανασφάλειές του πυροδοτούνται μονομιάς όταν κατά τη διάρκεια μιας δουλειάς συνειδητοποιεί πως τα άτομα που παρακολουθεί πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα να δολοφονηθούν. Τι μένει να κάνει τότε ο ευσυνείδητος Χάρι Κάουλ;
Με το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ να είναι φρέσκο στη συλλογική αμερικανική μνήμη, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα σκαρφίζεται την ιστορία που απαθανατίζει τη μετατροπή των ΗΠΑ σε μια κοινωνία παρακολούθησης. Παντού είναι εύκολα διαθέσιμα εργαλεία καταγραφής και όλοι πλέον παριστάνουν τους κατασκόπους. Όποια έννοια εμπιστοσύνης έχει κορεστεί προ πολλού, όπως και η ιδέα της προστατευμένης ιδιωτικότητας. Ο χαρακτήρας που ερμηνεύει αμίμητα ο Τζιν Χάκμαν τα γνωρίζει αυτά και παραλύει στη σκέψη πως κι ο ίδιος μπορεί να είναι θύμα ενός συστήματος το οποίο υπηρετεί. Η υπομονή του γίνεται θρύψαλα, με τον Κόπολα να δίνει στην ταινία διαστάσεις ψυχογραφήματος ενός άντρα που καταρρέει στο ρυθμό ενός ανεξέλεγκτου τζαζ κομματιού.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr