Τα πρώτα «Διαστημικά Καλάθια» (1996) ήταν ένα meta πείραμα που έπεσε διάνα. Γιατί μπορεί ο Μάικλ Τζόρνταν να ήταν ένας εξωπραγματικός αθλητής, οι ικανότητές του στο παρκέ, ωστόσο, δεν ήταν βέβαιο πόσο επιτυχημένα θα μεταφράζονταν στο σινεμά, πλάι κιόλας στα Looney Tunes. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ο ΛεΜπρον Τζέιμς, επαναλαμβάνει το εγχείρημα έχοντας... μειονέκτημα έδρας.
Ο μπασκετμπολίστας πρωταγωνιστεί σε ένα άτυπο σίκουελ που υστερεί στο κομμάτι των φρέσκων προτάσεων ή έστω ενός διασκεδαστικού σεναρίου. Αντίθετα, ο παίκτης καλείται να συμφιλιωθεί με τον κινηματογραφικό γιο του, ο οποίος θέλει να ασχοληθεί με τα βιντεοπαιχνίδια αντί του μπάσκετ, αλλά για να τα καταφέρει θα πρέπει να κερδίσει τον σατανικό... Αλγόριθμο της Warner Bros (!) σε έναν αγώνα όπου κρίνονται όλα. Η τραβηγμένη πλοκή δε θα ήταν πρόβλημα εάν αποζημίωνε με αβίαστο φαν ή έστω, εάν δεν επένδυε τόσο στο στήσιμο μιας αχρείαστα περίπλοκης πλοκής, με αποτέλεσμα η ταινία να έχει χάσει το ενδιαφέρον της ήδη από το τζάμπολ...
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr