«Οι ποιητές και οι φιλόσοφοι είναι κηλίδες ανώφελες», λέει κάποια στιγμή στο πολύ καλό αυτό, δοσμένο με ποιητική διάθεση ντοκιμαντέρ/δοκίμιο του Γιάννη Καρπούζη, ο «καταραμένος» στην πραγματικότητα Έλληνας ποιητής Νίκος Καρούζος, που το σημαντικό έργο του χρειάζεται ακόμη μεγάλη σπουδή και ανάλυση. Σημαντικό πρέπει να τονίσω, γιατί δυστυχώς οι άσχετες ως συνήθως επιτροπές στις οποίες αναθέτει την έρευνα το υπουργείο Πολιτισμού, το «μελέτησαν» για να χαρακτηρίσουν τον Καρούζο ως «συγγραφέα β´ κατηγορίας» και να του δώσουν ψίχουλα για τιμητική σύνταξη, όπως αναφέρεται σε κάποιο σημείο της ταινίας.
Το ντοκιμαντέρ μέσα από το ταξίδι/πορεία του ερευνητή Καταλειφού μας οδηγεί μέσα από την ταραχώδη ζωή του ποιητή, από το Ναύπλιο όπου γεννήθηκε, περνώντας από την Αθήνα και τη Μακρόνησο, τον τον τόπο εξορίας του τότε νεαρού και μελους της ΕΠΟΝ σπουδαστή, διασχίζοντας την Κροστάνδη και τη Στοκχόλμη, για να καταλήξει και πάλι στην Αθήνα, όπου, σε μια προχωρημένη πια ηλικία και υπό την επήρεια του ποτού «έβγαινε η έμπνευση αλλά και η κόλαση» που μας χάρισαν μερικά από τα καλύτερα ποιήματα του. Ποιήματα γεμάτα από το υπαρξιακό άγχος του ποιητή που όμως δεν έπαψε να είναι και άτομο πολιτικό – «ένας ποιητής δεν επιτρέπεται να είναι απολίτικος, άλλο να είναι μονήρης», όπως τόνιζε.
Με αρχειακό υλικό, φιλμ από newsreel και home movies (που δίνουν την αίσθηση του παλιού κινηματογράφου αλλά μια ματιά πάνω στο υλικό που θυμίζει τις ταινίες του Τζίγκα Βερτόφ) , με συνεντεύξεις (ανάμεσά τους και με τους Τίτο Πατρίκιο, Γιώργο Ξένο και Τάσο Γουδέλη), καθώς με δραματοποιημένες σκηνές, που συνδυάζει έντεχνα με το υπόλοιπο υλικό του, ο σκηνοθέτης κατάφερε να αναπλάσει την όλη περιπετειώδη, συχνά και βασανιστική, πορεία ενός από τους πιο σημαντικούς ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς μας.