Μιλώντας για αυτήν την ταινία είσαι αναγκασμένος να ξεκινήσεις με την άλλον αυτονόητη επισήμανση που αφορά την τρομερή και συγχρόνως γενναία ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς για την οποία απέσπασε το δεύτερο Οσκαρ της καριέρας του.
Τρομερή γιατί ο Ουαλλός ηθοποιός καταφέρνει κυριολεκτικά να σε καθηλώσει ενώ παίζει έναν άνθρωπο στα όρια της άνιας, κάτι που με κάποιον άλλο ηθοποιό στην θέση του ίσως ήταν ως και θλιβερό. Και την ίδια στιγμή γενναία, διότι ο άνθρωπος αυτός, ο ήρωας της ταινίας, έχει το ίδιο όνομα και την ίδια ακριβώς ηλικία με τον Χόπκινς (κάπου αναφέρει ότι γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1937 που είναι και η πραγματική ημερομηνία γέννησης του ηθοποιού).
Αρα αυτομάτως μπορείς να σκεφτείς ότι αυτή η ταινία υπήρξε και μια άσκηση αυτοψυχανάλυσης ή ψυχοθεραπείας του Χόπκινς, ένας τρόπος για να πολεμήσει τους δικούς του δαίμονες σχετοικούς με την ζωή, τον θάνατο ή την ίδια την άνια που αποτελεί τον απόλυτο εφιάλτη όχι μόνο αυτών που τον ζουν αλλά και εκείνων που βρίσκονται δίπλα τους.
Ενας από αυτούς τους ανθρώπους, εν προκειμένω, είναι η κόρη του πατέρα την οποία υποδύεται σε μια εξίσου θαυμάσια στιγμή της η Ολίβια Κόλμαν: μια ηρωίδα με την οποία μπορείς να υποψιαστείς ότι πολύς κόσμος ο οποίος έχει ζήσει ανάλογες καταστάσεις (και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι) θα ταυτιστεί (επίσης υποψήφια για το Β ρόλου). Όμως όλο το filmmaking αυτής της τρομερά σκληρής μα συγγχρόνως ειλικρινούς ταινίας που σκηνοθέτησε στο νετμπούτο του ο Φλόριαν Ζέλερ, είναι συναρπαστικό, κυρίως σε ότι αφορά το μοντάζ που υπογράφει ο Ελληνας (και επίσης υποψήφιος για Οσκαρ) Γιώργος Λαμπρινός. Ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να σε μεταφέρει σε διαφορετικούς χρόνους χωρίς να το κατάλαβαίνεις και παρότι όλη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα στον ίδιο χώρο, ένα σπίτι, είναι για να διδάσκεται σε σχολές!
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr