Πρώτη στην πραγματικότητα ταινία της γαλλικής νουβέλ βαγκ, πριν από εκείνες του Γκοντάρ, του Σαμπρόλ και του Τριφο, πριν ακόμη εισαχθεί ο όρος αυτός, ο «Μπομπ ο χαρτοπαίκτης» έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ξεχωρίζουν στις κατοπινές ταινίες των νέων Γάλλων σκηνοθετών: το ρεαλισμό, τα ζωντανά γυρίσματα στους δρόμους του Παρισιού, με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Ανρί Ντεκαέ (από τους τακτικούς συνεργάτες του «νέου κύματος»), οι πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί (ανάμεσά τους και η Ιζαμπέλ Κορέ), μαζί με τις καταστάσεις και το μοντάζ αλλά και την όλη ατμόσφαιρα που συναντάμε στις ταινίες τους. Η ίδια η ομάδα της νουβέλ βαγκ θα παραδεχτεί αργότερα τον Μελβίλ ως τον πνευματικό της πατέρα, παρόλο που ο ίδιος ο Μελβίλ τόνιζε πως δεν είχε καμιά σχέση μαζί τους, όπως μου είχε αναφέρει σε μια μεγάλη συνέντευξη που μου έδωσε στο Παρίσι το 1963 (συνέντευξη που δημοσιεύεται ολόκληρη στο βιβλίο μου «Μαγικά ταξίδια» που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τον Ιωλκό).
Όπως αργότερα και στις ταινίες του νέου κύματος η κάμερα του Μελβίλ γλιστράει ανάμεσα στα καζίνο και τους δρόμους του Παρισιού παρακολουθώντας τον αγαπημένο σε όλους – αστυνομία και χαρτοπαίκτες – ήρωά του, τον Μπομπ, χαρτοπαίκτη και γκάνγκστερ της «παλιάς σχολής», στις περιπλανήσεις του, στις σχέσεις με τους φίλους του, στη διοργάνωση και εκτέλεση μιας τελευταίας ληστείας, με τον Μελβίλ να μεταφέρει με επιτυχία στο γαλλικό χώρο τα στοιχεία του αμερικανικού φιλμ νουάρ, συνδυάζοντας την ποίηση με το ρεαλισμό για να δημιουργήσει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και να μας προσφέρει εκπληκτικές ανατροπές, που θα επηρεάσουν και θα αντιγράψουν αργότερα άλλοι μεγάλοι σκηνοθέτες.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr